JEDNOUMLjE U INSTORIOGRAFIJI
Srbija je jasno 2007. godine rekla američko-evropskoj atlantokratiji da ne prihvata nezavisnost Kosova i Metohije pod imenom Kosovo ne sada, ne za deset godine nego zauvek!
S kojim pravom Srbija to čini?
Antisrpska, rimokatolička rasistička evropska politika vodi se duže od tri veka. Možemo ovo stanje da pratimo kroz zapadnoevropsku istoriografiju, političku literaturu i naravno korake zapadnoevropske i papističke diplomatije.
Srbi se poništavaju kao narod!
Enciklopedije, zatim političke analize i istoriografske studije austro - nemačkih, nemačkih, anglosaksonskih, mađarskih, hrvatskih ali i drugog porekla pružaju obilje dokaza o papističko religioznoj političkoj patologiji i stalnom pritisku političkog interesa na nauku.
Dostignuća srpske nauke na zapadu nisu poznata a ako su postala poznata nisu prihvaćena. Cilj ignorisanja dostignuća srpske nauke i političke analize je prekrajanje istorije Srba, razbijanje njihovog kolektivnog pamćenja s ciljem konstruisanja novih stereotipa na Balkanu. Ova rasistička konfesionalno isključiva programirana srbofobija vodi se iz zemalja sa jakim uticajem rimokatoličke crkve koja neguje antipravoslavnu istorijsku školu držeći se izreke: Grecum est, non legitur! – Ovo je grčki, ne čita se! – a u srpskom slučaju treba reći: Ovo je srpski, ne čita se!
Ovaj stav je paradoks. Srpska kultura i tradicija deo su slovenske pravoslavne a šire gledano, evropske kulture. Istoričari, politikolozi, istoričari umetnosti i filolozi nisu dovoljno učinili i ne čine da srpska kultura i naučna dostignuća postanu bliska i poznata Evropljanima druge konfesije i porekla. Ova srpska „zatvorenost“ olakšava pojavu nerazumevanja i mržnje prema Srbima, posebno rimokatoličke Evrope a što ima odjek i na njen protestantski deo.
Srpske studije se izučavaju u okvirima slavističkih seminara po Evropi i Svetu, ali uglavnom bez srpske literature na svetskim jezicima i predavača.
Zato je moguće poništavanje Srba kao naroda, genocidna politika Evropske unije i SAD i zataškavanje genocida.
Studije o genocidu nad Srbima od strane Turaka, Arbanasa i muslimana srpskog porekla kao Turaka malo su poznate iako je zvanična Srbija početkom 20-og veka objavila diplomatsku građu o ovoj pojavi na teritoriji Stare Srbije ili tačnije rečeno - teritorija Kosovskog, Bitoljskog i Solunskog vilajeta – savremene teritorije Kosova i Metohije i Bivše jugoslovenske republike Makedonije.
Znanje u Evropi, njenom javnom mnjenju, o izvršenom genocidu nad Srbima u 19-om i 20-om veku su manja od znanja o izvršenom genocidu nad Jermenima za vreme Prvog svetskog rata, a i ona su oskudna. Ako Srbi objavi neku studiju na stranim jezicima u zemlji i inostranstvu ova ne nailazi na veće interesovanje javnosti – kulturne i političke – u zemljama na čijem jeziku je objavljena i kojima je namenjena. Razlog ove pojave leži u slabim kulturnim i privrednim vezama Srbije sa drugim zemljama.
Autori radova o genocidu nad Srbima u Nezavisnoj državi Hrvatskoj 1941-1945, zatim Hortijevoj Mađarskoj u Bačkoj i Baranji i nemačkoj okupacionoj zoni Banatu i Srbiji a zatim bugarskoj okupacionoj zoni južna i jugoistočna Srbija sa delom Kosova kao i italijanskoj Kosovo, Metohija i današnja zapadna Makedonija nisu izvršili identifikaciju zločinaca osim onih najkrupnijih niti su popisali sve žrtve.
Da su popisane sve žrtve, popisani svi zločinci i ukazano na nosioce ideje genocida nad Srbima kod rimokatolika i muslimana a čak i pravoslavnih javno mnjenje zajedno sa političarima u Evropi i SAD razumeli bi šta se dešavalo i dešava sa jednim narodom u 20-om veku zaključno sa ratovima 1991-1999, razbijanja Jugoslavije i deobe srpskog etničkog prostora praćeno etničkim čišćenjem i na kraju NATO okupacijom Kosova i Metohije.
Zbog proglašenja novih nacija od delova srpskog naroda potrebno je povesti dijalog o srpskom identitetu koji je izmenjen pod genocidnim pritiskom ideje obnove Austro-Ugarske makar kao skup evropskih regija, velikohrvatstva, velikomađarstva, komunizma, globalizma i evropejstva.
Ovaj stav zapadnoevropske politike i istoriografije uticao je na savremenu srpsku istoriografiju da ne postoji saglasnost među istoričarima o tokovima prošlosti.
Jedan broj savremenih istoričara i publicista još uvek pod uticajem marksističke usmerenosti neguje negativan stav, nekritički prema prošlosti. Prihvatili su pogled na istoriju Srba onako kako gledaju nedovoljno upoznati stranci ali i srpski neprijatelji. Drugim rečima, nekritički vrše analizu domaće i strane arhivske građe i literature koja je često irelevantna i interpretiraju istoriju u korist srpske štete koja se iz nauke i kulture prenosi na politiku. Pišu razne atlantokratske „istine“ o srpskoj prošlosti onako kako žele političari EU, odnosno Nemačka, Vatikan i SAD. Takva istoriografija služi interesima politike globalizacije i sudara se sa domaćim izvorima i istoriografijom od 1793. godine, od pojave istorije Jovana Rajića do 2008 i pozitivističkog stava Leopolda Rankea i Vuka Stefanovića Karadžića koji su uveli načelo pisanja istorije „onako kako se stvarno dogodila.“ Prema domaćoj arhivskoj građi koja svojim sadržajem pruža uvid o događajima, procesima i ljudima koji su uticali na sudbinu Srba kao naroda su uzdržani ili ih ignorišu. Ovoj nekritičkoj pojavi u istoriografiji i politikologiji treba dodati uzrok ignorantskog stava a to je još uvek ideološka kritika istorijskih procesa i ličnosti.
Istorija srpskog naroda u Srbiji još uvek se meri ideološkim aršinima koji je bio dominantan u jednopartijskoj državi. Prednost istorijskim istraživanjima se daje klasnoj borbi i revolucionarnom ratu 1941-1945 godine i njihovim političkim tekovinama.
Nažalost ono što pišu i što su pisali ideološki istoričari skoro 70% je laž. Treba zato uneti red u zbrku nastalu kroatokomunističkom diktaturom bivše Jugoslavije i omogućiti nepristrasnost istoriografije korišćenjem teorije distance. Istina o ratu 1941-1945. godine nije prijatna, ali ona zbog toga ne prestaje da bude istina.
Nauka ne trpi jednoumlje preka potreba da se premosti ova pojava dugog trajanja i pristupi izbalansiranom načinu istraživanja i kritike.
Kritika istorije sa osloncem na istorijske činjenice bez primese ideologije o događajima, učesnicima i posledicama je jedini način da jasno sagledamo nosioce ideje istrebljenja i istrebljivačke prakse prema Srbima i tvorce satanizacije celog naroda.
Ovaj stav prema kritici istorije zauzet je zbog istraživanja u celosti bogatog i složenog političkog života Srba, tačnije rečeno, stvaralaca i tumača nacionalne ideje obnove države i naroda od 1459. godine, od pada Smedereva pod tursku vlast i gašenja srpskih srednjevekovnih država. Proces gašenja država okupljenih oko srpske krune i otpor turskoj invaziji trajao je oko 150 godina ako uzmemo da je počeo ukidanjem države Marka Kraljevića sa sedištem u Prilepu a zatim zauzimanjem Skoplja 1395. godine od strane Turaka. Sledilo je posle pada despotovine osvajanje Bosne 1463, Hercegovine 1481, i Zete 1499. godine kada je ova pretvorena u Skadarski sandžak. Završnica ovog procesa bila je pogibija poslednjeg srpskog despota u Ugarskoj Pavla Bakića kod Gorjana u Slavoniji 1537, godine. Prvi korak obnove srpske državnosti i srpske državne ideje učini je patrijarh Makarije Sokolović 1557. godine.
GRANICE SRPSKOG NARODA JEDNAKE SA PROSTORNIM RASPOREDOM SPOMENIKA KULTURE
Brat Makarija Sokolovića, patrijarha srpskog, Bajo u islamu narečen Mehmed, bio je častan čovek. Veliki vezir, zet sultana, Mehmed paša nije dozvolio da nova vera potisne njegovo nacionalno osećanje. Interes svog naroda uskladio je sa interesom njegove nove vere i lične moći. Zato je podstaknut bratom Makarijem uticao svojim ugledom i položajem da se srpski pravoslavni narod organizuje u okvirima jurisdikcije Pećke patrijaršije.
U skladu sa učenjem islama u Otomanskoj imperiji Srbi su oživeli svoju crkvenu organizaciju i koja im je zamenila državu. Granice obnovljene Pećke patrijaršije poklopile su se sa prostornim rasporedom srpskog naroda i gotovo su pored svih pokušaja rimokatolika i muslimana neizmenjene do danas!
Srbi nastavljaju posle 1557. godine da vode svoj kulturni i politički život izvan vidokruga gospodara muslimana. Onaj deo Srba koji je voljno ili nevoljno prihvatio islam nije imao kulturnu misiju a politički se stopio sa osvajačima Azijatima i stekao turski pečat potpuno stran narodu iz kojeg su novi muslimani izašli. Ovi Srbi potpuno su se odvojili od svog naroda i njegovih kulturnih tekovina i kao „carski Turci“ suprostavili mu se postavljanjem novih civilizacijskih granica kao ostrva u pravoslavnom i latinskom hrišćanskom okruženju.
Granice patrijarha Makarija Sokolovića posle proterivanja Turaka iz Podunavlja i prodora evropske vojske i srpske milicije na Balkan, pokušao je da ostvari grof Đorđe Branković obnovom „Ilirskog carstva“. Od tada politički život Srba je podeljen između nekoliko ličnosti koje su želele isto što i grof Đorđe Branković oslobođenje i ujedinjenje Srba – kapetan Koča Anđelković, vožd Karađorđe, knez Mihajlo Obrenović. Svetozar Miletić, Jaša Tomić, pukovnik Dragutin Dimitrijević Apis, regent Aleksandar Karađorđević, general Dragoljub Draža Mihailović, slobodan Milošević i Vojislav Šešelj.
Ko je sledeći?
OSLOBODILAČKA IDEJA. OBNOVA SRPSKOG IDENTITETA I DRŽAVNOSTI
Pojava grofa Đorđa Brankovića 1683. godine u srpskoj politici pored političke bila je prosvetiteljska!
Označio je povratak sopstvenom identitetu Srba. Njegov stav o obnovi „Ilirskog carstva“ počiva na znanju o srpskoj političkoj i državnoj baštini. Ideja obnove „Ilirskog carstva“ bila je prepreka nemačkom prodiru na jugoistok!
Grof Đorđe Branković, pojavio se sa idejom obnove države u vreme velike srpske drame. Prodora evropskih vojski na Balkan, ustanka srpskog naroda kada je srpska omladina posle dva veka hajdučije i pobuna ponovo postala vojska. Idejom o „Ilirskom carstvu“ obnovio je i dao novu snagu zavetu svetog kneza Lazara izrečenog uoči boja na Kosovu 1389. Kosovski zavet značio je u potonjim vremenima a i danas znači obnovu naroda i države. Negovano je u krilu srpske crkve i širen epskim pesmama.
Srbi u vreme grofa Đorđa Brankovića stoje na istorijsko - političkoj sceni Balkana i srednjeg Podunavlja u senci klasicizma u Evropi. Stranci obrazovani u duhu klasicizma i težnje da se obnovi rimsko carstvo koji stižu na Balkan, znalci grčko – rimske prošlosti očekivali su da će iza tursko - islamskog zida sresti Tračane, Tribale, Ilire ali sreli su Rascijane koje su prozvali imenima antičkih naroda.
Grof Đorđe Branković, stavio se na čelo „Ilira“ znajući da je to drugo ime za Srbe. Uputio je proglas „Ilirima“ - Srbima da obnove „Ilirsko carstvo“ 1688. godine. Odmah je bio uhapšen po nalogu austrijskog cara Leopolda I, kvazi hrišćanskog cara i interniran do smrti 1711. godine.
Razlog njegovog uklanjanja je jasan. Svojim pozivom narodima Ilirika na obnovu srpske države počinio je smrtni greh – ugrozio je interes Vatikana, Nemaca i srednjeevropske rimokatoličke monarhije u usponu.
Politički stav i zahtev grofa Đorđa Brankovića Austriji, neposlušnost Srba u Potisko-pomoriškoj granici i seoba u Rusiju 1753-1754, odbijanje unije, uticali su da car i kralj Karlo IV Habzburški izreče maksimu: …“da treba nastojati da Srba uvek bude što manje!“
Da bi sprečili Srbe da obnove državu Habzburzi su ustanovili Kraljevinu Srbiju 1718-1739, kao svoju na zauzetoj teritoriji na severu Srbije a zatim su dovedeni nemački kolonisti i rimokatolički misionari.
Poslednji rat Austrije i Turske 1788-1791. godine pružio je nadu Srbima da obnove državu pošto je i Rusija bila u ratu s Turskom.
Austrija je rat vodila traljavo. Ratne operacije vodili su samo srpski ustanici pod komandom kapetana Koče Anđelkovića. Austrija nije imala nameru da obnovi srpsku državu.
Kod ustanika se osetio jak ruski uticaj!
Zato su ustanici prepušteni sami sebi. Bili su potučeni a kapetan Koča Anđelković završio je na turskom kocu na obali Dunava kod Brzaske.
SRBI, REMETIOCI MIRA
Srbi pokušajima da obnove državu u Podunavlju i na Balkanu postali su „remetioci mira.“ Dok je rat još trajao Srbi u Ugarskoj su 1790. godine održali u Temišvaru sabor i postavili zahtev da Banat bude njima ustupljen kao autonomna austrijska krunovina. Zahtevali su Banat na osnovi ratnog prava pošto je oslobođen od Turaka 1717-1718. godine carskim oružjem i vojskom koju su činili srpska milicija i najamnici iz Evrope, uglavnom Nemci, Francuzi, Flamanci, Česi i Poljaci a bilo je i Italijana i Španaca. Mađara nije bilo! Svojim zahtevom da im se ustupi teritorija Srbi su bili samo poluga pritiska Beča na Mađare.
Dvor je smatrao Banat novoosvojenom teritorijom silom svog oružja, nenaseljenom, iako su u njemu zatečeni Srbi sa njihovom crkvenom organizacijom sa nešto Rumuna. Do 1780. godine držao ga je pod svojom upravom dok se ugarsko plemstvo, iako nije učestvovalo u borbama oko Banata, pozivalo na feudalna prava da je njegova teritorija pripadala pre turskih osvajanja Ugarskom kraljevstvu.
Sledio je dogovor Dvora i Mađara i od srpskog zahteva nije bilo ništa. Austrija je dogovor sa Mađarima držala vojnom silom a istovremeno je pratila šta se dešava preko granice u Turskoj. Čak je zbog svojih interesa Rigu od Fere, Grka, turskog guvernera Vlaške koji je izradio program oslobođenja Balkana isporučila Turcima 1798, koji su ga likvidirali.
Karađorđe se pojavio sa svojim ustanicima 1804-1813, kao remetilac mira. Ugrozio je životne interese Austrije i Turske.
Njegovu pojavu pratio je ratni haos u Evropi koji je izazvao Napoleon svojim revolucionarnim ratovima. Karađorđe je uspeo da se sa svojim narodom održi skoro deset godina i da na oslobođenoj teritoriji Srbije izgradi ratnu državu sa vojskom, policijom, sudovima, Velikom školom i drugim državnim institucijama.
Posle Napoleonovog poraza 1812, Turci su uništili srpsku državu čineći pogrom naroda 1813. godine.
Karađorđe je sa pratnjom izbegao za Rusiju.
Ratne prilike 1815, u Evropi omogućile su Milošu Obrenoviću da ostvari minimum srpskog nacionalnog programa, srpsku samoupravu – isto ono što nudi novi svetski poredak savremenim Srbima u Beogradskom pašaluku, koji u tom trenutku nije bitno ugrozio Austriju ali je najavio opasnost po njene osvajačke interese.
Karađorđe nije mirovao. Priključio se u Odesi tajnom društvu Filika Heterija, koju je vodio Grk Aleksandar Ipsilanti, ruski carski oficir.
Društvo Filika Hetrija širilo je svehršćansku pravoslavnu ideju po Otomanskom carstvu, okupljala hrišćane i pripremala rušenje islamske turske i obnovu pravoslavnog carstva.
Ideju Filike Heterija oslobođenje od Turaka, Karađorđe je prihvatio. S namerom da pokrene novi ustanak došao je u Srbiju 1817, godine. Njegov dolazak uznemirio je Austriju i Tursku. Trebalo ga se rešiti.
Opasnost po interesu Austrije, Turske, Francuske i Velike Britanije bila je na vidiku. Rečene sile sumnjale su da bi Rusija, gde su heteristi bili u carevom okruženju, mogla je pomoću Srbiji da ostvari svoju istorijsku misiju na Balkanu i stekne odlučujući uticaj na Levantu.
Nakon dvadesetogodišnjih revolucionarnih i ratnih požara u Evropi je posle Bečkog kongresa 1815, vladao mir. Srbija koja je Dunavom povezana sa Rusijom mogla je da ugrozi mir. Austrija je zakoračila na Balkan konačnim preotimanjem Mletačkih poseda u Dalmaciji i okupacijom Dubrovačke republike posle Bečkog kongresa 1815, na istočnoj obali Jadrana, gledala je na Srbiju koja drži Moravsku dolinu sa težnjom ka Skoplju i Solunu kao opasnost po njene interese. Novi ustanak pravoslavnih Srba, ratoborna politika prema Turskoj ugrozio bi na Balkanu njene imperijalne i konfesionalne interese. Karađorđe je zato morao da nestane sa političke scene. Zato je ubijen!
Ubijen je što je probudio ideju integralnog Srpstva, pokrenuo obnovu pravoslavne države na Balkanu čija granica na zapadu su se poklapale sa granicom koju je postavio patrijarh srpski Makarije Sokolović. Obnova srpske državne ideje i pravoslavlje Srba brinulo je Austriju, Vatikan, London i Pariz (SAD u to vreme nisu bile globalna sila). Srpska država koja okuplja sve Srbe može da poremeti uvreženi stav da je granica istoka i zapada reka Drina.
Ovo nije istina!
Granica istoka i zapada počinje u Raveni, u Italiji! Proteže se preko Istre i reka Kupe i Drave u pravcu istoka do doline reke Moriš kojom stiže do Karpata a zatim se okreće prema severu pravom linijom do Baltika , do Finskog zaliva.
Srbija je u središtu puteva gde se ukršta istok i zapad, sever i jug a to je ogroman prostor od Lombardijske ravnice do Odese i od Soluna do Beča i Praga do Carigrada.
Austrija, koja se, od Kampoformijskog mira 1797. godine proširila na Balkan, kada je Mletačka republika prestala da postoji, osetila ugroženom, da su njeni interesi srpskim ustankom došli u opasnost! Pogotovu što su Rusi boravili kratko vreme u Srbiji!
Opasnost po Austriju je otklonjena u Radovanjskom lugu 1817. za neko vreme. Zatim su Srbi u južnoj Ugarskoj ugrozili integritet Monarhije kada su proglasili Vojvodovinu srpsku, 3. maja 1848. godine u Sremskim Karlovcima i formirali svoju vojsku i državne organe, izabrali vojvodu i dočekali dobrovoljce iz Srbije radi odbrane srpske ratne države od Mađara.
Formiranjem vojske kao austrijsko-srpski kor, Srbi iz južne Ugarske udruženi sa dobrovoljcima iz Srbije pored što su obeležili granice današnje Vojvodine, prvi put su ujedinili Srbe Vojvodovine srpske i Kneževine Srbije u jednu državu sa istim grbom, zastavom i srpskim jezikom u administraciji.
Beč je brzo reagovao. Vojvoda Stevan Knićanin je morao da se povuče sa svojom dobrovoljačkom vojskom bez obzira na postignuti vojnički uspeh i rizik da Srbi ostanu sami pred dobro vođenom i snabdevenom mađarskom vojskom.
U sudaru sa mađarskom vojskom srpsko-austrijski kor je pretrpeo neuspeh, velike gubitke i bio nateran na povlačenje ka jugu prema Dunavu i Beogradu praćen brojnim izbeglicama, građanima Ugarske koji nisu želeli a ni smeli da sačekaju mađarsku vojsku koja je svoje napredovanje pratila pokoljima. Spas za Austriju i Vojvodovinu srpsku stigao je iz Rusije. Ruska vojska prešla je Karpate, ušla u Ugarsku i avgusta 1849, nanela odlučujući poraz Mađarima kod Vilagoša.
Srbi su posle uspostavljanja carske vlasti za nagradu što su branili carevinu dobili Vojvodovinu srpsku i Tamiški Banat sa nemačkim jezikom kao zvaničnim a sve ostalo je bilo: ono što su Mađari dobili za kaznu to su Srbi dobili za nagradu.
Sledio je ubrzo Krimski rat 1853-1856.g. Pored Turske u ratu protiv Rusije su učestvovale Velika Britanija, Francuska i Sardinija. .Austrija je proglasila neutralnost a potom nagomilala vojsku na austrijsko-ruskoj granici grozeći zajedno sa Pruskom rusku odbranu na Krimu a hapsila Srbe, svoje građene, po Banatu i bačkoj koji su u svojim kućama pored slavskih ikona imali sliku ruskog cara!
Rat je završen Pariskim mirom 1856. g. Francuska je postala dominantna na –Dunavu.
Mnogo kasnije rumunski pesnik Mihaj Eminesku napisao je pesmu u kojoj povezuje dve reke Senu i Dunav i gradove Pariz i Bukurešt. Pokazao je ovom pesmom i podržao antislovenski izraz zapadnoevropske politike u celini oko događaja koji su uslovili izbijanje rata 1853.
U Srbiju se vratio knez Miloš Obrenović sa sinom Mihailom 1859. Posle smene dinastija suzbijena je rusofilstvo koje je vladalo u srpskim intelektualnim krugovima za vreme vlade kneza Aleksandra Karađorđevića. Dunav je kao što je rečeno pod kontrolom Pariza dobio značaj okeana po slobodi plovidbe, a Srbija se približila Evropi.
Knez Mihailo nastavio je da unapređuje politiku svoga oca. Jača autonomiju Srbije u odnosu na Tursku. Radi na učvršćivanju pravne države, stvara narodnu vojsku, praktično naoružani narod. Svaki muškarac u Srbiji je vojnik! U Kragujevcu radi topolivnica i dorađuju se puščane cevi koje us uvožene iz Evrope.
U Srbiji je stvoreno novo obrazovano građanstvo. Osnovano je u Beogradu Narodno pozorište, pored Srpskog učenog društva, uveden je telegrafski saobraćaj, stigla je prva parna mašina, razvija se poljoprivreda a zatim manufakturni zanati.
Uticaj Srbije u neoslobođenim krajevima jača, posebno posle uspostavljenih savezničkih odnosa sa Crnom Gorom, Vlaškom i Grčkom a podržan je i nacionalni pokret Bugara.
Jaka vojska, negovanje srpske, slovenske i svehrišćanske pravoslavne solidarnosti bili su trn u oku rimokatoličkoj Austriji i islamskoj Turskoj u kojoj jača Pruski uticaj. Rad kneza Mihaila rušio je evropski koncept Bečkog kongresa 1815 i Pariskog mira 1856. godine. Srbi u Bosni i Hercegovini, Staroj Srbiji – Kosovski, Bitoljski i Solunski vilajet, i južnoj Ugarskoj su slobodnije ispoljavali svoju narodnost. Pravoslavnima su prišli Srbi rimokatolici ui Bosni i Hercegovini, Dalmaciji i Dubrovniku. Bunjevci u Bačkoj počeli su svoj nacionalni preporod oslonjeni na Beograd i kneza Mihaila.
Knez Mihailo je širio načelo nacionaliteta okupljanjem Srba sve tri konfesije. Istočno pitanje postalo je pitanje oslobođenja balkanskih pravoslavnih naroda ispod turskog jarma i ne samo turskog.
Politika koju vodi knez Mihailo počiva na ideji Načertanija (1844) Ilije Garašanina i njegovim rečima: „Srbi će pred svet izaći kao pravi naslednici velikih naših otaca, koji ništa novo ne čine no svoju dedovinu obnavljaju“. Samom ovom idejom granice na zapadu, istoku i jugu Balkana kao i u Podunavlju koje postavio patrijarh srpski Makarije Sokolović 1557. godine dobile su novi politički oblik.
Pet sila Austrija, Rusija, Turska, Francuska i Engleska našle su se u rivalstvu na Balkanu. Iza njih upinje se Sardinija odnosno Italija da zauzme mesto u rešenju Istočnog pitanja, stupi na Balkan i postane Velika sila.
Svako pomeranje klatna u Srbiji u pravcu rušenja Turske ili narušavanja interesa Austrije od 1868. g. Austro-Ugarske vodilo je poremećaju ravnoteže uspostavljene na Bečkom kongresu 1815 i Pariskim mirom 1856. godine.
Knez Mihailo osuđen je na smrt posle dobijanja gradova 1867, i odlaska turskih vojnika iz Srbije i buđenja Balkana sa Srbijom kao centrom. Ovo je bio maksimum realnih nacionalnih težnji a Srbija je postala praktično nezavisna. Zato je trebalo naći samo „izvođača radova“ i pronađen je. Knez Mihailo ubijen je 29. maja 1868. godine u Košutnjaku, a na vlast u Srbiji su došli austrofili.
Nekoliko meseci pre atentata na kneza Mihaila, avgusta 1867, u Salcburgu sreli su se austrijski car Franc Jozef I i francuski car Napoleon III i zaključili da je interes Francuske i Austrije status kvo na Balkanu i da treba sprečiti pokrete hrišćana radi rušenja Otomanskog carstva. Monarhija je pokazala interes za Bosnu i Hercegovinu i dobila podršku Francuske, koja je preko Dunavske komisije sa sedištem u Parizu širila svoj uticaj na istok Evrope.
Dva meseca pre ubistva kneza Mihaila U Beograd stiže Benjamin Kalaj, Mađar, namesto generalnog konzula Austro-Ugarske i dobivenim uputstvima da srpske aspiracije prema Bosni i Hercegovini ugrožavaju integritet krune svetog Stefana i celokupne Monarhije. Zatim je izrečena prva pretnja Srbiji i Rusiji da ne pale ustanički fitilj u Bosni i Hercegovini. Austro-Ugarska je bila spremana da na svaki način spreči da Bosna i Hercegovina bude prisajedinjena Srbiji.
Nastao je vakum u nacionalnoj politici Srbije posle ubistva kneza Mihaila. Presto je ostao u rukama dinastije Obrenović. Ujedinjena omladina srpska u Južnoj Ugarskoj je promenila način rada. Ratovi Srbije 1876-1877 protiv Turske i Istočna kriza završeni su Berlinskim kongresom 1878. godine. Srbija je stekla nove teritorije na jugu i približila se Skoplju. Priznata joj je nezavisnost. Ali, tajni ugovor sklopljen sa Austro-Ugarskom 1881, ugrozio je i smanjio njenu nezavisnost.
Knez Milan, ipak, pored svih propusta prema nacionalnom cilju oslobođenja i ujedinjenja Srpstva nastoji posle 1878. godine da stvori snažnu vojsku. Zidaju se kasarne po Srbiji, otvaraju vojne škole a najbolji pitomci se šalju na usavršavanje u inostranstvo. Sa vojskom razvija se vojna manufaktura koja prerasta u industriju koja služi civilima. Gradi se pruga Beograd - Niš - Sofija sa krakom prema Solunu. Razvija se parlamentarni život i osnovane su prve političke partije.
Uticaj i pritisak Austro-Ugarske u Srbiji je takav da se oseća nezadovoljstvo prema dinastiji i vladi. Otvoreno austrofilstvo i skandali na dvoru u Beogradu uticali su da nezadovoljni oficiri pomognuti uticajnim građanima kuju zaveru i izvrše vojni prevrat 29. maja 1903, ubiju kralja Aleksandra Obrenovića i kraljicu Dragu i dovedu unuka Karađorđa Petra na presto.
Posle uklanjanja dinastije Obrenović 1903. sa prestola Srbija menja nacionalnu politiku. Oslonac na Austro-Ugarsku i njeno tutorstvo je odbačeno. Srbija ulazi u sukob sa najkatoličkijom Monarhijom u Evropi zbog okupacije Bosne i Hercegovine. Srbi u Austro-Ugarskoj isto kao Srbi u Staroj Srbiji upiru pogled i nadu u Novu Srbiju, kako su zvali oslobođenu Kneževini i Kraljevinu Srbiju.
Nada Srba u neoslobođenim zemljama potstakla je 1905. godine osnivanje Srpske revolucionarne organizacije. Cilj SRO bio je nacionalno-oslobodilačko delovanje u Staroj Srbiji i Makedoniji zaštita srpskog življa od terora egzarhista iz Bugarske i njihovih pristalica u Staroj Srbiji koji su osnovali tzv. Makedonsku revolucionarnu organizaciju a zatim od Arbanasa i Turaka. U Austro-Ugarskoj, Srbi u Bosni i Hercegovini osnovali su „Mladu Bosnu“. Sveštenici Srpske pravoslavne crkve preko horova, sokolske i humanitarnih organizacija povezuju Srbe u Dalmaciji, Hrvatskoj, Slavoniji, Sremu, Baranji, Bačkoj, Banatu i Bosni i Hercegovini. Intelektualni i vojni krugovi u Beogradu pažljivo su pratili šta se dešava i povezivanje Srba a posle aneksije Bosne i Hercegovine od 1908. godine osetilo se delovanje mreže Narodne odbrane među Srbima u južnougarskim županijama.
U napetoj političkoj atmosferi dočekani su Balkanski ratovi 1912-1913, i Vidovdan 1914. godine. U Sarajevu je likvidiran prestolonaslednik Franc Ferdinand od strane Mladobosanaca. Ubijen je jedna od najvećih neprijatelja Srba, rigidni rimokatolik čija politička namera je da po stupanju na presto sprovede reformu Monarhije i od dualističke napravi trijalističku državu i „zgazi srpsku zmiju“.
UVOD U JUGOSLOVENSKU PREVARU
Evropski ratni lom 1914-1918. praktično su izazvali nemački i austro-nemački militaristi i istaknuto je srpsko nacionalno pitanje za kratko. Sama Srbija ga se odrekla posle prvih pobeda 1914. godine, regent Aleksandar je novembra 1914, u ratne ciljeve Srbije uvrstio oslobođenje Hrvata i Slovenaca upravo onih koji nisu tražili oslobođenje od Srbije nego u federalnom preuređenju Monarhije.
Srpski nacionalni revolucionari u Srbiji, okupljeni oko Narodne odbrane, oficirske tajne organizacije „Ujedinjenje ili smrt“, poznate kao „Crna ruka“ i Srpska revolucionarna organizacija imale su drugačije mišljenje.
Za samog vođu revolucionarne organizacije „Ujedinjenje ili smrt“ bilo bi korisnije da nije prevremeno otkrio revolucionarno - nacionalni program. Njegov ideja bila je da se srpska država proširi i učvrsti pomoću vojske. Srbija je trebala da okupi teritorije koje je obuhvatala Pećka patrijaršija od 1557. godine. Da se opredeli za ovakav program služio se primerom Nemačke u kojoj je vojska imala ključnu ulogu obnove nemačke nacije.
Upravo zbog vojne osnove političko-nacionalnog programa i ideje stvaranja tzv. Srpske Jugoslavije od Banata, Bačke, Baranje, Srema, Slavonije, Banije, Like, Korduna, Bosne i Hercegovine okupljene oko ujedinjenih Srbije i Crne Gore sa Skadrom razgolitio je srpsku revolucionarnu misteriju. Izazvao je svojom pojavom i svojim uticajem nezadovoljstvo anglosaksonaca i Francuza a zatim Italije i Rumunije upravo kada je Rusija bila na kolenima pod udarima februarske a zatim oktobarske revolucije 1917. godine kada su Kerenski i Lenjin izveli Rusiju iz rata i omogućili Nemačkoj i Austro-Ugarskoj da ostvare deo ratnih ciljeva.
Nemačka i Austro-Ugarska su početkom 1918. godine okupirali prostrane oblasti zapadne i jugozapadne Rusije koje su u prošlosti bile povremeno pod dominacijom katoličke Poljske i Litvanije. Proglasili su u Kijevu „nezavisnu“ unijatsku Ukrajinu pod habzburškom zaštitom. Ovaj vojno-politički uspeh Nemačke i Austro-Ugarske bio je samo predah pred konačni vojni poraz.
Našavši se pred takvom ratnom i političkom situacijom u proleće 1917. godine Anglosaksonci i Francuzi su preko princa Siksta Burbonskog, rođaka Habzburga, pokušali da Austro-Ugarsku izvuku iz rata, da prekine savez sa nemačkom. Habzburzi su prihvatili razgovor ali su zatražili glave Apisa i drugova kako bi Monarhija sačuvala teritorijalno jedinstvo.
Znajući revolucionarno - nacionalne ciljeve Apisa i drugova Antanta, bez Rusije, nije htela da rizikuje otvaranje Londonskog ugovora iz 1915, sa Italijom. Izvršen je pritisak na Srbe koji su bili u nezavidnoj situaciji, bez zaštite Rusije.
Apis je od strane srpske vlade u progonstvu u Solunu osuđen zbog ubistva i zavere. Granice Srbije na zapadu na sudskom procesu nisu pomenute!
Na suđenju je izjavio da je podržao Mladobosance jer je verovao da je Franc Ferdinand duša vojne stranke u Beču spremne za rat i uništenje Srbije te je ostao u neobeleženom grobu u Mikri, tada kraj Soluna.
Zajedno sa Saveznicima Srbi su probili front 15. septembra 1918. godine i već 1. decembra napravljena je zajednička država Srba, Hrvata i Slovenaca, njihovih, do tada neprijatelja.
Očigledno krajnje nepomišljeno!
Da je stav o stvaranju zajedničke države Srba, Hrvata i Slovenaca nepromišljen, ukazao je Mihajlo Pupin Idvorski porukom Prvom jugoslovenskom kongresu održanom u Čikagu 1915. godine, skoro godinu dana posle Niške deklaracije.
Mihailo Pupin Idvorski, ugledni profesor i naučnik sa brojnim vezama, prijatelj porodice bivšeg predsednika SAD Teodora Ruzvelta upamćen po izjavi na sveslovenskom protestnom zboru u karnegi holu u Njujorku početkom 1913, „U pakao sa Austrijom!“ i počasni konzul Srbije u SAD zalagao se za Veliku Srbiju u jugoslovenskoj federaciji. Potom je 1917, objasnio jugoslovenskoj emigraciji, ali i Amerikancima, da Srbi ne žele da stupe u neku republiku ili monarhiju ako na njenom čelu ne budu Karađorđevići. Krajem godine, 5. decembra 1917, U Nju Jorku na „obeležavanju „Srpskog dana“ prisustvovao je njegov prijatelj Teodor Ruzvelt i poželeo da se Srbija što pre oslobodi.
Njegova snažna nacionalna svest i nadahnuta Kosovskim zavetom, iskustvo iz mladosti i denacionalizatorskom velikomađarskom politikom u Ugarskoj pravdalo je potrebu da se prvo obnovi srpska država na njenom etničkom i istorijskom prostoru. Ovaj njegov stav uveo ga je u sukob sa iseljenicima Srbima iz Hrvatske – koja je tada bila bez Dalmacije, Dubrovnika i Istre, pošto su se plašili da će ostati izvan Srbije a pored ovog straha živeli su u iluziji Srpsko-hrvatske koalicije iz 1905. Pored ovih Srba, ideji Mihaila Pupina da se Srbija obnovi na njenim istorijskim i etničkim prostorima usprotivili su se Hrvati. Hrvatski iseljenici su zbog kalkulisali oko stvaranja Velike Hrvatske posle rata u granicama koje su ugovarane i predviđene 1908. godine u Zagrebu na pregovorima prestolonaslednika Franca Ferdinanda i Stjepana Radića oko reforme Austro-Ugarske i njeno pretvaranje iz dvojne u trojnu državu.
Srbi iz Hrvatske, pored rđavog iskustva sa Hrvatskom strankom prava Ante Starčevića i Jozefa Franka, velikohrvatske propagande i terora klerikalaca velikohrvata i ne samo njih u Slavoniji, Dalmaciji, Dubrovniku, Bosni i Hercegovini mazohistički su sledili „jugoslavenstvo“ rimokatoličkog patera Josipa Juraja Štrosmajera „apostola jugoslavenstva“ iz Đakova – drugim rečima podržali su jugoslovensku prevaru čiji rezultat je ogoljen 1991-1999. godine.
Sukoba sa Jugoslovenima u SAD bio je težak te se Mihajlo Pupin povukao ali nije napustio ideju obnove srpske države. Upamtio je u ranoj mladosti Svetozara Miletića kada je ovaj posetio Pančevo. Bila mu je jasna ideja Svetozara Miletića da srpsko pitanje zavisi od preživljavanja Austro-Ugarske. Znao je da je borba za odbranu postojanja Srba kao naroda stajala Svetozara Miletića slobode i zdravlja. Znao je da je ugarski sud učinio sve da ga ukloni iz Politike što je uspeo prvo zatvorom u Vacu na kraju bolnicom u Vršcu gde je skončao 1901, u vreme najžešće mađarizacije u Ugarskoj.
Posle povlačenja srpske vojske i vlade sa izbeglicama preko Albanije na Krf, svojom imovinom garantovao je ratne kredite potrebne Srbiji da obnovi vojsku i nastavi rat protiv Centralnih sila za oslobođenje zemlje
Ne samo što je garantovao kredite, nego je svojim uticajem obezbedio podršku vlade SAD da se narodima Austro-Ugarske prvo ponudi nacionalna autonomija a zatim samoopredeljenje i na kraju da se ova tamnica razbije na mirovnim pregovorima 1918-1920. godine u Parizu.
Zbog stava o ujedinjenju Srpstva, pored ličnog prijateljstva sa regentom Aleksandrom Karađorđevićem i donacija koje je dao rodnom Idvoru i krajevima na jugu Stare Srbije koji su teško postradali od Bugara 1916-1918, bio je ignorisan od „Jugoslovena“ u Beogradu, da bi posle Drugog svetskog rata zbog svog nacionalnog rada bio ignorisan od komunista. Očigledno je vrhu KPJ/SKJ više odgovarao Nikola Tesla, njegova nezainteresovanost za nacionalni rad u Srpstvu nego Mihailo Pupin koji je doprineo rušenju rimokatoličke Dvojne monarhije i zalagao za ujedinjenje svog naroda u jednu državu.
Nepromišljeno od strane Srba, pošto su ih Rusi, odnosno carski ministar inostranih poslova Sazonov upozorio da…“ne treba mešati pravoslavno vino sa katoličkim!“
Srbi su u novoj državi bili ujedinjeni ali ne jedinstveni. Jedinstvo nije postojalo – dve nezavisne srpske države nisu imale jedinstveni politički identitet, Državna ideja u Srbiji je bila svesrpska pod uticajem Srba iz Ugarske a u Crnoj Gori plemensko - epska. Na čelu dve države stajale su dve dinastije sa različitim dinastičkim interesima a pod različitim političkim uticajem.
Teškoće veza Srbije i Crne gore postojala je što sve do 1912. godine dve države nisu imale zajedničku granicu.
Srbi u Ugarskoj. U četiri južnougarske županije imali su sedište Patrijaršije i gimnaziju u Sremskim Karlovcima, Maticu srpsku, Srpsko narodno pozorište i gimnaziju u Novom Sadu, učiteljsku školu u Somboru, štampariju u Novom sadu, Sremskim Karlovcima, Kikindi, Pančevu i razvijenu izdavačku delatnosti i novinarstvo te su se po mentalitetu i kulturnim navikama razlikovali su se od Srba u Slavoniji a zatim Hrvatskoj: Lici, Baniji i Kordunu a takođe od Srba u Srbiji.
Dalmatinski Srbi su se razlikovali od Srba u Hrvatskoj i Slavoniji dok su Dubrovnik i Boka Kotorska bili druga priča. Srbi u Bosni i Hercegovini razlikovali su se od Srba u Ugarskoj kojoj su pripadali Hrvatska i Slavonija. Duhovnost je bila zajednička iako su bili u tri crkvene organizacije Karlovačkoj mitropoliji, Bukovinsko - dalmatinskoj eparhiji i Carigradskoj patrijaršiji.
Srbija nije imala snage sve da ih okupi. Izgubila je u ratu intelektualnu ujediniteljsku elitu kao rezerve oficire i sveštenstvo.
JUGOSLOVENSKA PREVARA ILI STAVLjANjE SRBA POD KONTROLU
Anglosaksonci a sa njima novostvorena Kominterna nastojali su da desetkovane Srbe stave pod kontrolu. Neposredno posle rata pojavio se lord Harold Rotermir koji je tražio reviziju Trijanonskog mirovnog ugovora sklopljenog 1920. godine. Habzburzi su pokušali da obnove Monarhiju, Kominterna je vodile propagandu da ostvari svetsku revoluciju i stvori male sovjetske republike na Balkanu, Nemačka je htela revanš sa Francuskom ali i sa ostalim članicama Antante. Kruna svega je Vatikan koji je posle primljenog obaveštenja da je u Beogradu proglašeno ujedinjenje Srba, Hrvata i Slovenaca uzeo vest „…k znanju!“
Mržnja Rima prema pravoslavnima bila je poluga agresivnog ponašanja rimokatoličke pastve u novoj državi prema susedima Srbima i prema Srbiji koja je vidala rane od rata i pretrpljenog genocida od Austro - Mađara, Bugara i Arbanasa s ciljem da prevaziđe demografsku katastrofu 1912-1918. Čitavi krajevi bili su bez zdravih muškaraca. Invalida je bilo mnogo a njihovo pitanje nije rešavano brzio i na pravi način,
Hrvati i Slovenci žalili su za Monarhijom i ismevali sa žrtvama Srbije, srpskim vojnim i političkim uspesima i srpskom državnošću. Srpsko svetosavlje gledano je sa prezirom. Tražili su saveznike u zemlji i inostranstvu protiv Srba, ne protiv Beograda kao političkog centra nego protiv Srba u celini kao naroda. Tražili su ih i našli su ih.
Ka-und-ka hrvatski, austro nemački i mađarski oficiri u Beču, Gracu, Budimpešti, Segedinu i političari u Zagrebu, a među njima je bio dobar broj bosansko-hercegovačkih muslimana, u Kominterni od Bugara, Rumuna, Nemaca, Italijana, Mađara, Grka, Engleza sa Berlinom i Vatikanom. Zajedno su osudili Jugoslaviju na smrt! Smatrali su je privremenom tvorevinom!
Aleksandar Karađorđević postao je u Zagrebu i drugim gradovima i krajevima sa antisrpskom rimokatoličkom i muslimanskom većinom oličenje despotizma, mada su njegovi zločini bili plod mašte velikohrvata i komunista. Oštrica mržnje je preko njegove ličnosti pažljivo usmerena od hrvatskih klerikalaca i komunista na Srbe i Srbiju.
Hrvati i oni koji se tako smatraju mrze Srbe zbog državotvornosti, vere i crkve a zatim kulture i vojske! Zbog toga ubeđuju sebe i svet oko sebe da su Srbi glupi i primitivni a njihovo pravoslavlje kroz svetosavlje sujeverje i prazan obred.
Srbi koji zauzimaju najveći deo Balkanskog poluostrva su zato izloženi napadima koji su u stvari – dobronamerni od strane rimokatoličkog Zapada koji želi da im učini uslugu, da ih civilizuje, da ih priosvetli kroz papizam a u stvari da bi se dočepao ekonomskog bogatstva srpskog naroda i opljačkao ga.
S ovim ciljem održan je u Rimu „Evropski kongres“ 1932. godine. Rasprava, odnosno glavna tema kongresa vođena je s ciljem stvaranja italijansko-nemačko-mađarskog plana rasparčavanja Jugoslavije i stvaranje jugoslovenske konfederacije pod italijanskom kontrolom.
Pored ovog plana postojao je još jedan o kojem je vođena rasprava a to je Dunavska konfederacija od Mađarske, Hrvatske, Dalmacije, Bosne i Hercegovine i dela Slovenije. U vezi sa „Evropskim kongresom“ u Rimu bila je hrvatska ustaška teroristička organizacija. Takođe članovi Makedonske revolucionarne organizacije sa sedištem u Sofiji povezala se sa „Evropskim kongresom.“
Rezultat rada kongresa bio je da je krajem decembra 1932. godine isporučeno četrdeset vagona oružja za hrvatske i makedonske teroriste. Januara 1934. godine Adolf Hitler postao je kancelar Nemačke!
Prva žrtva bio je regent Aleksandar Karađorđević oktobra 1934. u Marselju u vreme kada je preuzeo korake radi suzbijanja fašizma i nacizma a uprkos proklamovanom jugoslovenstvu i pripreme za eventualnu amputaciju Hrvatske tri kajkavske županije oko Zagreba kako bi se država oslobodila balasta i vršila svoju misiju zaštitu Srba i svih građana. Nad velikohrvatima se nadvila opasnost i njihove vođe nadvila se opasnost da granice Srbije budu linija Karlobag – Ogulin - Virovitica.
Posle atentata na regenta Aleksandra država je nastavila brže da klizi ka ponoru. Srbi su sa integralnim jugoslovenstvom zaboravili svoju državu dok Hrvati nisu zaboravili antisrpstvo niti nameru Franca Ferdinanda da napravi Veliku Hrvatsku.
Neposredno posle ubistva kralja Aleksandra u Marselju, Kominterna je osnovala 24. decembra 1934. Komunističku partiju Hrvatske i Komunističku partiju Slovenije a zatim KP Makedonije koja je po usvojenom programu sarađivala sa hrvatskim i bugarskim teroristima. Doneta je i rezolucija KPJ po kojoj su Hrvatska, Dalmacija, Slavonija, Crna Gora, Kosovo, Bosna i Vojvodina okupirane od srpske vojske.
KLOPKA ZA SRBE
Srpski političari pokušali su politiku jačanja države posle atentata na kralja Aleksandra. Predsednik včade Milan Stojadinović je bio napadan od zbog ekonomskih i političkih koraka radi jačanja države i tvrdog stava prema Hrvatima i silama Osovine od opozicije i kneza Pavla, namesnika maloletnog kralja Petra.
Tvrd stav prema Hrvatima i njihovim pokušajima da razbiju jedinstvo zemlje i politiku neutralnosti prema silama Osovine sukobio se sa knezom Pavlom i na kraju je morao da podnese ostavku februara 1939, na mesto predsednika vlade bez obzira na postignute uspehe u ekonomskom razvoju zemlje. Očigledno nije podlegao pritisku Londona da Hrvati dobiju državu, vojsku i policiju i da istovremeno vodi agresivnu politiku prema silama Osovine radi zadovoljenja britanskih interesa u Evropi. Krajem 1940. godine prognan je iz zemlje i predat britanskim agentima na jugoslovensko-grčkoj granici koji su ga deportovali na Mauricijus.
Srbi su upali u britansku zamku avgusta 1939. godine kada je po sporazumu osnovana Banovina Hrvatska sa srpskim zemljama ili njihovim delovima u svom sastavu a Jugoslavija je gurnuta prema silama Osovine. London je znao da Srbi neće prihvatiti Osovinu i sledio je puč 27. marta 1941. godine. Britanija je odahnula. Vojni pritisak nacističke Nemačke je smanjen a invazija na ostrvo više nije dolazila u obzir.
Sledio je Aprilski rat , okupacija i subjugacija Jugoslavije praćen pokoljem Srba. Hrvati su masovno, ne samo tada malobrojne ustaše, nego narod vođen rimokatoličkim sveštenstvo, krenuli u krstaški rat protiv pravoslavnih Srba. U nedelu su ih pratili bosansko-hercegovački muslimani. Zatim Arbanasi muslimani i rimokatolici u Staroj Srbiji podjednako. Nisu izostali ni Mađari u Bačkoj i Baranji ni folksdojčeri u Banati koji su formirali dobrovoljačku SS diviziju „Princ Eugen“ i pored arbanaških vulnetara i hrvatskih ustaša bila jedina vojska koja je ubijala malu srpsku decu. Bugari i njihovi štićenici egzarhisti kao makedonstvujušći nisu hteli da izostanu iz ovog kola smrti. Jasenovac, kraške jame po Hercegovini, zaleđeni Dunav i Tisa, bunari po Slavoniji i Sremu, brdo Bubanj kod Niša i brojna stratišta po BJR Makedoniji su nemi svedoci pokolja Srba.
Srbi su pružili otpor pokolju ali nejedinstveni. Pokret otpora okupaciji i subjugaciji Jugoslavije počeli su oficiri Jugoslovenske vojske na Ravnoj Gori 13. maja 1941. g. Posle napada Nemačke na „prvu zemlju socijalizma“ SSSR, 22. juna pojavili su se pripadnici KPJ na ratnoj sceni 7. jula 1941 u Beloj Crkvi ubivši na Ivandanskom vašaru dva srpska žandara. Ovim ubistvom digli su ustanak protiv okupatora u Srbiji i celoj okupiranoj i rasparčanoj Jugoslaviji. Mnogo kasnije KPJ/SKJ je izvršio federalizaciju revolucije prema ustanovljenim republikama. Komunisti su se sukobili sa snagama lojalnih jugoslovenskoj vladi i državi! Sledile su uzajamne međusrpske odmazde koje su se razvile u višestruki građanski rat na celom jugoslovenskom prostoru.
Srpski prvaci u zemlji razmišljali su o budućnosti užasnuti događajima u Nezavisnoj državi Hrvatskoj i drugim okupiranim prostorima. Okupljeni u ravnogorskoj organizaciji i vojnim jedinicama Jugoslovenske vojske u otadžbini dali su program budućeg uređenja države. Hrvati su trebali da budu kažnjeni za počinjene zločine nad Srbima a Srbi su trebali da budu ujedinjeni u jednu federalnu jedinicu.
Predsednik regionalnog odbora Srpskog kulturnog kluba u Banja Luci, Stevan Moljević, koji se priključio Ravnogorskom pokretu na terenu, uputio je 30. juna 1941. godine, pod uticajem užasa u Bosni i Hercegovini, Slavoniji, Dalmaciji, Lici, Baniji, Kordunu i Sremu koji su napravili hrvati kao ustaše i narod, predstavku Draži Mihajloviću u kojoj je između ostalog rekao:“ Srbi će uzeti vodeću poziciju na Balkanu ako najpre stvore homogenu Srbiju, koja mora da uključi ceo etnički prostor naseljen Srbima, osiguravajući za sebe potrebne strategijske i komunikacione linije, kao i ekonomske prostore, koji će osigurati slobodan ekonomski, politički i kulturni život i razvoj za sva vremena. Čak ako neke strategijske i komunikacione linije od životne važnosti i sigurnosti Srbije, nemaju momentalno srpsku većinu, moraju biti priključene Srbiji, da bi se izbegli novi pokolji kakvi se sada dešavaju na našim zapadnim delovima. Ne treba isključiti preseljenje Srba iz Hrvatske i Hrvata iz srpskih predela gde su jedni manjina a drugi većina. Sa tim će se jedino poboljšati odnosi dva naroda i iskoreniti budući ustaški pokolji Srba i pokolji kakve su Hrvati činili još u I svetskom ratu“
Ponovo se na zapadnom Balkanu pojavila granica koju je uspostavio patrijarh srpski Makarije Sokolović 1557. godine koja se poklapa sa linijom koju su zamislili Apis i drugovi a nešto kasnije i regent Aleksandar.
Politički program srpskih prvaka prihvatio je komandant JVuO pukovnik, kasnije general Dragoljub Mihailović i sam blizak „crnorukcima“ osuđenih na Solunskom procesu 1917. i obelodanio ciljeve borbe ravnogorskog pokreta. Prvi cilj bio je biološko očuvanje Srba. Sledeći je saniranje posledica rata,. Okupacije i pretrpljenog genocida nad Srbima. Hrvati su trebali da budu kolektivno kažnjeni zbog rušenja države i izvršenog genocida nad Srbima. Srbija je predviđena bez Hrvata i nacionalnih manjina. Izvršila bi se razmena stanovništva sa Hrvatskom iseljenjem Hrvata iz Srbije, odnosno srpskih zemalja i Srba iz Hrvatske.
Hrvati bi takođe bili homogeni s tim što bi bili naseljeni na mesto nacionalnih manjina u Hrvatskoj. Onoliko koliko bi nacionalnih manjina bilo iseljeno iz Hrvatske toliko bi bilo naseljeno Hrvata iz drugih krajeva. Stav srpskih političkih prvaka bio je da je to jedini način da Srbi i Hrvati izgrade dobre odnose.
Nasuprot ovom programu stajala je KPJ sa Josipom Brozom Titom na čelu. KPJ je zagovarala borbu protiv velikosrpstva, revoluciju i bratstvo jedinstvo svih naroda. Broz je ovaj program izložio Draži na njihovom poslednjem sastanku u jesen 1941, godine u 12 tačaka a koje je tražio da bezuslovno budu ispunjene. Jedna od tačaka bila je posredno priznanje Nezavisne države Hrvatske kroz zahtev da Jugoslovenska vojska u otadžbini odmah prekine borbu protiv ustaških hrvatsko-muslimanskih pljačkaških bandi i domobrana!
KPJ je prelazila preko izvršenog genocida nad Srbima kao da ne postoji, dok je na drugoj strani podstrekavala opšti bratoubilački rat među Srbima. Vrh KPJ ponašao se kao hrvatska političari članovi vlade u emigraciji.
Hrvatski političari u emigraciji, članovi vlade krili su genocid od anglosaksonaca, iako je pokolj Srba tragedija bez presedana u evropskoj istoriji. Oktobra 1941, stigao je Memorandum Srpske pravoslavne crkve u London o zločinima Hrvata. Međutim Hrvati, članovi vlade, odbacili su podatke iz memoranduma da je do avgusta 1941, ubijeno oko 180 000 Srba. Tvrdili su da su ga napisali Nemci a Slovenac Luj Adamič, iseljenik i pisac u SAD, bio je još ciničniji, pripisao je autorstvo Gestapou. Odbili su čak da osude nasilje! Minimizirali su zločine u NDH i prikazali ustaše kao malu marginalnu grupu koja nema veze sa hrvatskim narodom.
Isto se desilo u zemlji, kao što je napred rečeno pošto je do susreta genseka KPJ Tita i Draže došlo skoro u isto vreme kada je Memorandum stigao u London. Samo, Tito je bio još ciničniji. Tražio je od draže da JVuO prestane da dejstvuje zapadno od reke Drine protiv hrvatskih oružanih formacija ustaša i muslimanske milicije.
Hrvatski političari u emigraciji dali su Rudolfu Bićaniću da napiše odgovor na Memorandum Srpske pravoslavne crkve. Cinično, u odgovoru, Rudolf Bićanić tvrdi da je Memorandum napad na hrvatski narod u celini i optužio Nemce i Italijane za stradanje Srba. Odgovornost za pokolj ne snose Hrvati niti Rimokatolička crkva i zaključio optužnicom da Srba ubijaju Hrvate!
Vrhunac cinizma Hrvata bila je poseta vajara Ivana Meštrovića Anti paveliću!
Anglosaksonci preko engleskih komunista u Kominterni i ne samo njih, dobro su znali ciljeve KPJ, te su posle nemačke vojne katastrofe kod Staljingrada 1943. godine podržali Broza i njegov program neutralizacije Srba kao političkog činioca u posleratnoj Jugoslaviji i na Balkanu. Podržali su njegov program federalizacije Jugoslavije razbijanja jedinstva Srba kao naroda.
Istovremeno sovjetski ambasador u Višiju uspostavio je vezu sa Pavelićevim veleposlanikom u Madridu grofom Pejačevićem i poveo razgovore o nezavisnoj Hrvatskoj posle rata.
SRBI U KLOPCI
Sovjetska armija ulazi u Jugoslaviju septembra 1944. godine i stiže u Srem i do Dunava oktobra 1944. godine ali ne prelazi u NDH nego kreće ka severozapadu prema Budimpešti i Austriji preko Mađarske. NDH produžava život još pet meseci!
Jugoslavija je bila osuđena na smrt a sa njom Srbi kojih je trebalo da bude što manje. Josip Broz Tito je ovo otvoreno rekao novembra 1944. godine u govoru na Banjici …“Srbija nema čemu da se nada, za nju neće biti milosti!“
Zamisao oca austrijske carice Marije Terezije, cara i kralja Karla IV Habzburškog počela je da se ostvaruje. Počela je hajka na Srbe, lov na ljude, na srpske intelektualce i srednju klasu.
Sledila je likvidacija ljudi bez suda i grobova. Oslobođenje Srbije i Banata i Bačke oktobra-novembra 1944. godine praćeno je pokoljem srpskih domaćina, intelektualaca, političara i oficira. Ono što je izmaklo Nemcu iz Rajha ili folksdojčeru, Hrvatu, Mađaru, Bugarinu i Arbanasu našlo se pred cevima Titovih partizana. Anglosaksonci su stali iza Tita, pružili mu podršku i on je obavi posao za njih. Razbija Srbe kao narod. Stvara nove narode od Srba. Makedonizira Srbe u Staroj Srbiji i Makedoniji, a u Crnoj Gori crnogorstvuje. Oduziminjem teritorije od Srbije poništavanjem odluka Podgoričke skupštine u Podgorici i Velike narodne skupštine Srba, Bunjevaca i ostalih južnih Slovena u Novom Sadu 1918, stvaranjem od južnih teritorija posebne republike i njenom federalizacijom, Broz je ukinuo srpsku državnu tradiciju u Vojvodini, Crnoj Gori i Staroj Srbiji sa srpskim delom Makedonije. Posle kasapljenja njene teritorije ispalo je da Srbi nemaju prošlost, srednji vek da nemaju Hum, Travuniju, Duklju, Zetu, Rašku… Ostali su bez crkava i manastira Lesnova, Mladog Nagoričana dok su Dečani ostali u Autonomnoj oblasti Kosmetu zajedno sa Sokolicom i Banjskom, zatim spomenici kulture na Primorju u Stonu, na Hvaru i Mljetu i da ne nabrajamo dalje.
Sva politika federalizacije Jugoslavije bila je u službi skraćivanja srpske istorije, ne pet vekova nego deset i sužavanja srpskog etničkog prostora.
Zabranom povratka prognanih Srba na Kosovo, Metohiju i Južnu Srbiju podržao je pokolj koji su izvršili Arbanasi i Bugari sa makedonstvujućim.
Sproveo je ratne ciljeve Austro-Ugarske iz 1908-1914. godine koji su zadovoljili i anglosaksonske interese na Balkanu.
Balkan ne može da se osvoji ako se ne pokori srpski narod. Federalnim republikama Makedonijom, Crnom Gorom, Bosnom i Hercegovinom, Hrvatskom sa Dalmacijom i Slavonijom kojoj su pridodate Istra i Baranja a zatim autonomijama Vojvodine i Kosova i Metohije, Srbija je vraćena u predkumanovske granice.
Grof Nikolaj Tolstoj, koji je odrastao kao beli emigrant u Vršcu i priključio Sovjetskoj armiji 1944. godine, da bi posle rata otišao za SSSR ostavio je zabelešku da su Titovi komunisti pobili oko 350 000 Srba dok je Englez Majkl Liz naveo sto hiljada manje.
Posle 1945. godine i proglašenja Ustava FNRJ mladi Srbi zavedeni komunističkom Rusijom i boljševizmom odbacili su državnu tradiciju i oslobodilačku ideju koja je kroz Svetosavlje i Kosovski zavet negovana i trajala vekovima. Pod ideološkim znamenjem počelo je stvaranje „novog čoveka“. Drugim rečima odbacili su temelj na kojima počiva srpski narod.
General Dragoljub Mihailović streljan je jula 1946. Njegova smrt za anglosaksonce je bila pobeda.
Optužen je i osuđen za izdaju i saradnju sa okupatorom a da ni jedan oficir Vermahta ili SS nije svedočio na procesu protiv generala. Smrću generala Dragoljuba Mihailovića, Srbi su se lišili simbolično i stvarno sopstvene državne tradicije, ratnih pobeda i demokratije za najmanje pola veka.. Srbi komunisti su prekinuli duhovnu tradiciju sa svetosavljem i narod lišili sopstvenog kulturnog i duhovnog nasleđa. Odbacivanjem državne ideje i kulturno-duhovnog nasleđa dopunski su radili na razaranju Srpstva već načetog jugoslovenstvom i olakšali rad Hrvata i Slovenaca da postanu dominantni kadrovi u KPJ/SKJ i odgovornim administrativnim položajima u federaciji i vojsci nesrazmerno broju stanovništva.
Srbi više nisu pripadali nigde, pogotovu posle 1948. godine kada je zavladao muk pod udarima Titove pesnice.
Uništen je srpski oficirski kor u JNA, koji su doveli u pitanje titoizam, hapšenjem oficira i slanjem na Goli otok. Sklonjeni su oni oficiri koji su kroz partijsku ideologiju stvarali jugoslovenstvo a integralno jugoslovenstvo onako kako ga je zamišljao kralj Aleksandar i slovenstvo sa osloncem na Rusiju makar komunističku, mirisalo mu je na pravoslavlje te Brozu i hrvatsko-slovenačkoj prokomunističkoj nomenklaturi nije odgovaralo isto kao što nije odgovaralo ustaškoj mafiji i njihovim atlantsko-papističkim saveznicima koji su gledali na Jugoslaviju samo kao prolaznu stanicu.
Uništeni su integralistički oficirski kadar u vojsci i članovi KPJ.
RAZBIJANjE JUGOSLAVIJE
Svaka republika počela je da neguje svoju državnu tradiciju. Hrvatska i Bosna i Hercegovina imali su jedinstven dan ustanka 27. juli prtiv okupatora i njegovih pomagača kao početak socijalističke revolucije. Ovaj ideološki praznik Broz je iskoristio kao prednost za Hrvatsku na osnovu podele uticaja u Jugoslaviji dogovorena dogovorene između Staljina i Čerčila na Jalti 50:50%, uspostavio je Bosnu i Hercegovinu, smanjio broj Srba i izvršio pripremu za njenu integraciju u Hrvatsku i na taj način ostvario granice zapadnih republika jugofederacije sa Srbijom na Drini.
U javnosti su odjekivali samo revolucionarni marševi u slavu vođe –stranca u Srbiji koji je sa uspehom kroz ideologiju prikrivao svoj prezir i mržnju prema Srbima i Srbiji.
Srbi su sami sebe lišili otadžbine. Dozvoli su "grananje" srpskog naroda u nove zavičajne narode i na kraju čak konfesionalni – muslimani kada je 1967. godine Tito odobrio proglašenje muslimanske nacije i izjednačio versku pripadnost sa narodnom samobitnošću. Ovim činom Broz je pokazao stav Hrvata prema Jugoslviji. Ne samo pogled, nego politički stav isti kao kod Ante Starčevića, Ante Pavelića, Stjepana Radića, Iva Pilara, generala Sarkotić, Jozefa Franka, Jozefa Juraja Štrosmajera ili Franje Račkog da su svi žitelji zapadno od reke Drine – Hrvati! Ako nisu, oni će postati i zato im treba pomoći makar preko konfesije pokrenuti mržnju prema Srbima koji su izvršili srbiziranje dela „pučanstva“ preko Srpske pravoslavne crkve.
Vera ne menja narodnost pošto je narodnost starija od vere a jezik je merilo narodnosti a ne veroispovest!
Titova diktatura izvršila je dezintegraciju srpskog naroda te Srbi danas sebe shvataju samo kao pravoslavni narod!
Srbi nisu, povodom fizičkog uništavanja sunarodnika u Hrvatskoj, Slavoniji, Dalmaciji, Lici, Baniji, Kordunu, Sremu, Bačkoj, Bosni i Hercegovini Staroj Srbiji i Makedoniji, obavili istragu i kaznili krivce.
Genocid nad Srbima se briše kao da se nije desio. Obmane i laž su politička strategija vrha KPJ na čijem čelu je Josip Broz, „Hrvat i katolik“ kako je izjavio u Zagrebu 1945. godine pred komunističkom nomenklaturom Hrvatske i i tada budućim kardinalom Stepincem koji je kao duhovnik prisustvovao proslavi.
O stradanju Srba i pustošenjima izbegavano je da se govori i piše, čak samo pominjanje činjenica o genocidnom postupanju Hrvata kao naroda, Arbanasa, Mađara, Bugara sa makedonstvujućim i muslimanske konfesionalne manjine smatrano je za kontrarevoluciju! Zakonom nije bilo zabranjeno da se piše i govori o pretrpljenom genocidu, ali se nisu smeli pominjati akteri genocida, njihova nacionalna pripadnost da se ne bi poremetilo bratstvo-jedinstvo kao rezultat Narodnooslobodilačke borbe i revolucionarnog rada KPJ. Obično bi se za zločince upotrebio izraz fašisti.
Brozova vlast se bojala istine o ratu i revoluciji 1941-1945. Zataškavanje istine bio je razlog ali ne i jedini da se progone Srbi, njihova državotvornost i njihov otpor lažnom bratstvu-jedinstvu.
Ideologija i antimonarhizam služili su Brozu i antisrpskoj kliki oko njega na čelu KPJ/SKJ kao sredstvo da se krije genocid nad srpskim narodom koji je nastavljen posle 1945. godine revolucionarnim „marksističko-lenjinističkim“ metodama proglašenjem zavičajnih nacija u prvom vremenu Crnogoraca i Makedonaca. Partijske škole za mlade komuniste stvarale su kadrove ispranog mozga – ideološke fanatike koji nisu bili u stanju da shvate suprotna mišljenja a još manje da saslušaju sagovornika. Ovi kadrovi su bili uvek spremni da odgovore „partijskoj dužnosti“ na pitanje službenika Državne bezbednosti o „klasnom neprijatelju“ o ideološkom stavu ideološki nelojalnog građanina nego o nelojalnim građanima.
Prećutkivanje genocida uticalo je da srpski narod bude lišen nacionalne ideje i samosvesti.
Ostatak poklanog naroda preseljen je u Vojvodinu, sada autonomnu pokrajinu, stvorene od severnih novooslobođenih teritorija Srbije iz koje je izuzeta Baranja i deo Srema i, valjda kao nagrada Hrvatima za izvršeni genocid, ustupljena Hrvatskoj.
Kruna „nagrade“ Hrvatima za izvršeni genocid je Dubrovnik. Godine 1941, izvršeno je etničko-konfesionalno čišćenje Dubrovnika od Srba od strane ustaškog ološa. Čišćenje je izvršeno temeljno. Prvo su Srbi, pravoslavni i katolici, vezani žicom odvučeni i bačeni u hercegovačke jame a zatim su uništene njihove institucije: Srpska banka, Srpska dubrovačka štamparija, dubrovačka građanska muzika (srpska), Srpsko pevačko društvo „Sloga“, dubrovačko radničko društvo (srpske zanatlije) i „Matica srpska“ i srpske katoličke porodice. Na mesto Srba, u njihove kuće i drugu imovinu pravoslavnih i rimokatolika naseljena je ustaški šljam iz Hercegovine.
Ovom seobom 1945-1946. Broz je ispunio jedno od tri načela ustaškog velikohrvatskog programa iz 1941. godine – jednu trećinu Srba pobiti, jednu trećinu pokatoličiti a jednu trećinu iseliti.
Ovo treće, pod Brozom je dobilo specifičan oblik. Preseljenici, veštački ideološki ostrašćeni prekinuli su vezu sa sopstvenom prošlošću. Njihova ideološka ostrašćenost nesvesno je ispunila drugu tačku velikohrvatskog, odnosno Pavelićevog ustaškog programa o preveravanju Srba. Svoje partijsko revolucionarno opredeljenje prihvatili su sa religioznom svešću i sa nadnacionalnim jugoslovenstvom onako kako su ga Josip Juraj Štrosmajer i Franjo Rački propovedali, pored što su postali u nacionalnom smislu nešto treće, postali su stub Brozove diktature u Srbiji. Kao Srbi u redovima KPJ/SKJ planski su upotrebljeni za slabljenje svesti o nacionalnom i istorijskom identitetu Vojvodine izgradnju autonomaškog partijsko-državnog aparata te su postali, iako iz različitih srpskih zemalja – Vojvođani – i separatisti, nelojalni državi Srbiji u celini!
Kriza u zemlji devedesetih godina HH veka uticala je da se tzv. dođoši otrezne, shvate prevaru, da su pod ideološkim predznakom okrenuli leđa sami sebi i svojoj državi.
Memorandum SANU koji je postao poznat javnosti kroz aferu krađe u Akademiji i neobuzdanom napadu srpske komunističke nomenklature na srpske akademike odigrao je značajnu ulogu u trežnjenju naroda od ideološke zaslepljenosti. Afera Memorandum pokazala je da srpski komunisti nisu proučili političku i nacionalnu prošlost svog naroda do Memoranduma i posle njega.
Primer je Koča Popović, koji je otišao sa političke scene Srbije i Jugoslavije 1972. godine ali je do smrti zadržao svoj ideološki antisrpski politički stav, bez obzira šta se u međuvremenu desilo njegovom narodu.
Neku godinu pre Memoranduma a posle Brozove smrti Koča Popović je izjavio da Jugoslavije „nema“ Izjavu je dao italijanskom novinaru a raspad Jugoslavije bio mu je logičan. Za sebe je rekao: „Slušajte, ja sam rođen u Srbiji, ali se više ne osećam Srbinom. Zašto bi se morao takvim deklarisati kada u Beogradu komanduju naslednici četnika protiv kojih smo se borili celog rata? Srbi su stotinu godina zaostali na kulturnom i civilizacijskom planu. Slovenci i Hrvati su ispred Srba, pa je pravo da idu svojim putem. Imaju pravo da se odvoje. Ne mislim da bi upotreba vojske promenila stanje, pa čak ni eventualni povratak na monarhiju ne bi sprečio raspad Jugoslavije. Jedan kralj Karađorđević ne bi nikad mogao biti jugoslovenski kralj. Bio bi uvek srpski kralj. Zbog čega ga Hrvati i Slovenci ne bi prihvatili. Ista stvar važi za Makedoniju i Kosovo. Albanci sa Kosova neće nikad biti Srbi. Možemo pretendovati da budu lojalni Jugosloveni i ništa više“.
Ovaj stav komuniste, učesnika građanskog rata 1941-12945, koji je proglašen za revoluciju nije samo njegov. Njegovo mišljenje je osnova političkog stava antimemorandista i stambolićevaca koji počiva na Brozovoj antisrpskoj velikohrvatskoj ideji - čitaj trijalističko preuređenje Habzburške monarhije i kominternovskoj koncepciji preuređenja Balkana malih sovjetskih republika.
Antimemorandisti, odnosno, pristalice prvaka SKS Ivana Stambolića, u hajci na SANU nametali su Srbima kao narodu osećanje krivice što su stvarali i stvorili državu. Krivica Srba je što su se borili i bore za nacionalno održanje, što su autori Memoranduma iskoristili da pokažu krajnje neugodan položaj Srbije u Federaciji prema Brozovom oktroisanom ustavu iz 1974. godine i takođe na neravnopravan položaj Srba u odnosu na druge narode i čak nacionalne manjine u SFRJ, pa čak i u samoj Srbiji. Kritičari Memoranduma naročito su se okomili na pravoslavnu crkvu i činjenicu da Srbi pripadaju pravoslavnom svetu.
Dok se SSSR raspadao Zapad je krenuo na Srbe. Sledio je treći genocid i etničko čišćenje u HH veku!
Od prvog sudara Srba sa Turcima kod Dimotike i Pločnika u 14-om do gašenja institucije srpskih despota u u 16.-om veku u južnoj Ugarskoj Srbi su branili svoj identitet i teritorije uspešno i neuspešno, trpeli teror i čuvali veru i pismo, obnavljali su kroz Kosovski zavet državnu ideju i razrušene i džamijane hramove.
Posle svake agarjanske ali i germansko-latinske pošasti Srbi su ispevali nove pesme i obnavljali duhovnu borbu, skupljali snagu da se dignu, preporode i obnove borbu za obnovu države.
Genocid nad Srbima koji je izvršen na prostoru istorijskih država srpskog naroda Travunije, Huma, Bosne, Dalmacije, Dubrovnika, Slavonije, Srema, bačke, Stare Srbije sa Makedonijom je bez presedana u Evropi. Istrebljivan je jedan narod najsurovijim metodama dosledno. Genocid je počeo turskom najezdom i odvođenjem muške omladine u janičarske orde a ženske u hareme zajedno sa produktivnim stanovništvom koje je preseljavano u Malu Aziju gde mu se gubi svaki trag posle islamizacije.
Genocid koji je izvršen nad Srbima u HH veku za vreme I i II svetskog rata i agresije NATO pakta 1999. još nije osuđen od svetske zajednice.
Hrvati, Arbanasi Nemci, Austrijanci, Mađari, Bugari, Britanci i Francuzi pokušali su i pokušavaju da jednom za svagda reše srpsko pitanje. Međutim, kako rade nisu uradili ništa. Obnovi li su Istočno pitanje uplitanjem Turske u događaje u Bosni i Hercegovini, Albaniji i na Kosovu i Metohiji a za koje smo mislili da je rešeno izbacivanjem Turaka iz Evrope 1912. godine.
Delimično su uspeli. U Dalmaciji, Hrvatskoj, Slavoniji, Baranji, Dubrovniku, Bosni, Hercegovini i Staroj Srbiji sa Makedonijom i Crnoj Gori broj Srba je smanjen. U Staroj Srbiji i Makedoniji je sistematski isteran i preimenovan pod Brozom sa završnicom NATO agresijom koja je danas prva okupirana teritorija u Evropi posle II svetskog rata i pada Berlinskog zida 1989. godine.
Hrvatska preko Vatikana falsifikatima pokušava da obezvredi srpske dokaze o izvršenom genocidu 1941-1945. na tlu nezavisne države Hrvatske. Prema savremenim autorima Srbi su zaslužili takvu sudbinu zbog ponašanja Beograda 1920-1941, i 1945-1992. godine prema Hrvatima!? Hrvati su najgori, njihova propaganda stalno preti Srbima i oživljava pitanje genocida.
Srpsko pitanje je usvesti naroda podeljenog u četiri nacije i tri vere a raseljenog po svim kontinentima. Ono postoji i u Srbiji gde muslimanski fanatizam koji ispoljavaju fundamentalisti i vehabije uznemirava Srbe svakodnevnim izlivima mržnje. Njima se povremeno pridruže i mađarski manjinci.
Sećanje na genocid ne može da padne u zaborav – dovoljna je reč Jasenovac!
Srpska istoriografija i književnost duže od tri veka a naročito kroz ceo HH vek i na početku HHI nosi pečat genocida. Najstrašniji rezultat genocida izvršen od Hrvata, Arbanasa sa Turcima, Mađara, Bugara sa makedonstvujućim i Nemaca je čišćenje velikih oblasti od Srba a zatim odlazak srba u rasejanje gde se gube u moru drugih naroda isto kao što su se janičari i silom preseljeni Srbi izgubili u maloazijskim bespućima osmanske Turske.
Najjači srpski simbol je Kosovo, ali se ono danas nalazi pod okupacijom NATO pakta kao kvazi država Kosovo.
Kosovo je snaga i moć Srba zbog zaveta svetog kneza Lazara 1389, a zavet je moćno duhovno sredstvo i oružje koje stvara moral i budi nadu.
Kosovo je tema epske poezije, lirike i večna književna tema po tragici. Vratite Kosovo, osvetite ga i oslobodite ga poniženja je zahtev da Srbi žive zarad ostvarenja ovog cilja. Kosovo je žiža oko koje se okuplja srpski narod od prvog Srbina koji je rođen, savremenog i onog koji će se tek roditi. Predstavlja simbol borbe, poraza i pobede. Kosovo je istorija a Srbi su čuvari istorije svoje zavetne misli.
SANU je pokušala da ukaže na korene zla Srba u Jugoslaviji ali komunisti stambolićevci (pristalice Ivana Stambolića) zajedno sa Hrvatima i Slovencima, partijskom antisrpskom nomenklaturom Sarajeva, Skoplja, Prištine, Podgorice i Novog Sada kreću u napad na Srbiju i Srbe.
Ova nacionalno ideološka antisrpska propaganda u Srbiji i oko nje stvorila je osećanje i želju za promenama. Među komunistima se pojavio Slobodan Milošević i stao na čelo struje u SKS koje je postavilo pitanje ravnopravnosti Srba i jednakosti sa drugim narodima u federaciji. Dobio je podršku većine komunista u Srbiji, uklonio Ivana Stambolića posle pokušaja njega i njegovih pristalica da se održe u SKS i državne funkcije uz podršku Zagreba i Ljubljane. Ovaj gest je rodio populizam u Srbiji nakon 1986. godine. Pojava populizma u celoj federaciji gde Srbi žive ugrozila je podelu dogovorenu na Jalti 1945. godine.
Ovaj pokret uticao je da se javnosti otkriju neke od tajni Titove diktature, ono što je skrivano pedeset godina o ratu i revoluciji 1941-1945 a zatim pitanje položaja srpskog naroda i poteza Broza da smanji broj Srba i njihov značaj u jugoslovenskoj federaciji.
Beogradski nedeljnik NIN, doneo je decembra 1986. godine deo intervju francuskog pisca i kritičara Andre Malroa. Razgovor sa Andre Malroom obavio je Živorad Stojković 1975. godine u Parizu i trebao je da bude objavljen u Beogradu. Razgovor se odnosio između ostalog i na Kosovo i Metohiju onako kako je ove zemlje i Balkan video veliki pisac .
Vreme posle 1974. godine, posle stupanja na snagu Ustava 1974, počelo je zuckanjem o izgonu Srba sa Kosova i Metohije i arbanaškoj paroli:“Etnički čisto Kosovo!“
U Srbiji je bilo sveže sećanje na ono šta se desilo krajem maja 1968. godine sa piscem Dobricom Ćosićem i istoričarem profesorom Jovanom Marjanovićem kada su izneli istinu o teškom stanju Srba u Pokrajini. Njihovo izlaganje u Skupštini Srbije bilo je inicijalna kapisla studentske pobune 2. juna a koja je odmah usmerena u pravcu levice i sam studentski pokret je pokazao potpuno odsustvo osećanja za vođenje nacionalne politike – odsustvo nacionalnih osećanja većine srpske studentske omladine.
KOSOVO I METOHIJA
Broz je bio živ. Njegov Ustav je razarao Jugoslaviju. Arbanasi su na Kosovu i Metohiji gradili svoju državu ugledanjem na
Albaniju gde za Srbe, Grke, Cincare, muslimanske muhadžire iz Bosne i Hercegovine posle 1878. i Crne Gore posle 1912, kao i za Gorance i Turke nije bilo mesta nego je vršena njihova brutalna arbanizacija. Arbanasi u Srbiji vršili su paralelan proces u Pokrajini sa onim u Albaniji. U Srbiji niko u javnosti nije smeo reč da prozbori o tome.
Turci su doneli na Balkan običaj uzet iz šerijata da dobijanjem bitke i osvajanjem zemlje muslimani dobijaju pravo nad životima i imetkom osvojenih podanika.
Revolucija u Jugoslaviji 1941-1945, bila je antisrpska u suštini. Arbanasi koji su učestvovali u rušenju Kraljevine Jugoslavije a zatim se borili protiv Srba i nisu učestvovali u jugoslovenskoj komunističkoj revoluciji političkom kombinatorikom vrha KPJ/SKJ dovedeni su u državne i kulturne strukture vlasti u Autonomnoj Kosovsko-Metohijskoj oblasti a zatim Autonomnoj pokrajini Kosovo i na kraju Socijalistička autonomna pokrajina Kosovo ponašali su se kao pašalari, age i begovi za vreme turske okupacije kada su bili „Turci“. Obnovili su teror nad Srbima. Izvodili su ga pod ideološkom maskom sa svim elementima šerijata raspolaganjem imovine i životima Srba. Na ruku arbanaškoj kompartijskoj nomenklaturi koja je više ličila na vahabitsku išla je zabrana povratka proteranih Srba iz Stare Srbije 1941-1945, na svoju imovinu od marta 1945 koju je potpisao pop Vlada Zečević. Ovo stanje traje do danas sa prekidima a samo sada umesto Turaka i hrvatsko-slovenačkih komunista Amerikanci sprovode odredbe šerijata na Kosovu i Metohiji prema Srbima.
Andre Malro je znao šta se dešava na Kosovu i Metohiji. Obratio se Živoradu Stojkoviću, između ostalog, rečima:“ Iznenađen sam da vi Jugosloveni ništa ne shvatate. Pa znate li vi da je jedina otvorena granica u Evropi ona između Albanije i Jugoslavije?! Jeste li pri sebi! Između država koje imaju najgore susedske odnose na kontinentu, s jedne teritorije na drugu cirkuliše se kao da granice i nema.. Nemojte mi reći da je to zato što vaša zemlja emancipovana. Ne! Vaša zemlja ima nacionalnu politiku koja se igra sa državom!“
KRAJ KROATOKOMUNIZMA
Srbi su prestali da se samooptužuju za velikosrpstvo i velikodržavlje. Ideološkoj federaciji pod nadzorom Hrvata i Slovenaca i njihovih klijenata muslimana i nacionalnih manjina došao je kraj.
Zazvonila su zvona na uzbunu u Hrvatskoj i Sloveniji a zatim Vatikanu kao glavnoj osmatračnici političkih pokreta u istočnoj i jugoistočnoj Evropi i ruskim zemljama. Partijska nomenklatura Zagreba i Ljubljane bila je rezignirana onim šta se dešava u Beogradu sa njihovim poslušnicima.
Politički, Zagreb je uznemirila knjiga generala Velimira Terzića o slomu Kraljevine Jugoslavije u Aprilskom ratu 1941, kojom je autor pokazao i dokazao diverziju Hrvata kao naroda u ovom ratu, ustanak iza leđa Jugoslovenske vojske koji je doprineo brzoj i lakoj pobedi Vermahta.
Drugi kulturni događaj koji je uznemirio Zagreb bila je knjiga „Saveznici i jugoslovenska ratna drama.“ Veselina Đuretića o kombinatorici zapadnih saveznika u ratu na Balkanu 1941-1945 radi eliminacije Srba kao odlučujućeg činioca političkog i vojnog života Jugoslavije i nametanje Hrvata preko generalnog sekretara KPJ Josipa Broza Tita.
Ovim događajima treba pridodati i već rečeni memorandum SANU, uklanjanje Ivana Stambolića i partijske nemenklature koja je sledila anacionalni kurs na Osmoj sednici septembra 1988. Srbi su uklanjanje Ivana Stambolića slavili kao pobedu. Ali…!?
Za 50 godina Brozove diktature i 80 godina Jugoslavije i jugoslovenstva ljudi su se navikli na bratstvo jedinstvo i federalizam. Znanje o Srbiji i Srbima u srpskim zemljama je prigušeno a kod mnogih je uništeno i izčililo iz sećanja. Jugoslovenstvo je bilo uzrok protivljenju uklanjanja Ivana Stambolića i njegove klike iz partijskog vrha.
Agresivna štampa pod kontrolom Hrvata i Slovenaca u zagrebu, Ljubljani, splitu, Sarajevu, Novom Sadu i drugim manje značajnim političkim centrima proglasile su Beograd za autokratski centar. Razlog je želja Beograda da Srbi žive ravnopravno sa drugim narodima, održanje Jugoslavije i što međusrpsku solidarnost smatra za vrlinu.
Srbi imaju istorijsko pravo na one srpske oblasti koje su pripadale prvim srpskim državama od njihove pojave u Humu, Travuniji, Duklji, Zeti, Bosni, Hercegovini svetog Save koja praktično obuhvata Hum, Travuniju i deo Raške i dr. Narodna prava ne zastarevaju dok god srbi postoje, dok postoji srpska nacionalna svest. Zar nije Svetozar Miletić upozorio:“Dok god postoji i jedan Srbin on je narod!“
Za Hrvate i Vatikan ponovo se nadvila opasnost granica pravoslavlja i Srpstva iz 1557. godine.
Pitanje SFRJ je bilo od početka krize 1991. nacionalno pitanje a ne ideološko, kako su pokušali prvobitno Zagreb i Ljubljana da predstave, a što im je pošlo za rukom i obmanu domaću i stranu javnost.
Broz, Kardelj, Bakarić i Krajačić stvorili su „bolesnog čoveka“ 1941-1974. godine, da bi „bolesni čovek“ posle 1974, bio sve bolesniji i čekao priliku da umre. Ubacili su pitanje nacionalnih manjina u politiku zemlje i vezali ga za Srbiju.
Ono što je Hitler potencirao oko nemačke manjine rasute po Evropi kao posledice nemačke kolonizacije u 18. i počnjetkom 19. veka i izazvao rat 1939. godine, isto je činio i Broz, uprkos što su UN odbacuje pitanje manjina 1945, i svoju aktivnost zaštite uzdigle na „prava čoveka“ i otišao korak dalje – srozao privilegijama za manjine.
Kroatokomunizam u Jugoslaviji nije rešio nacionalne i verske probleme već ih je zaoštrio. Zato je pobuna Srba na Kosovu i Metohiji 1990. godine protiv arbanizacije postala borba između dve kulture i civilizacije i zato se nije ograničila na Kosovo i Metohiju nego se proširila na Hrvatsku, Bosnu i Hercegovinu i Sloveniju.
Događaji koji su sledili počeli su procesom otcepljenja Slovenije od Jugoslavije septembra 1989, zatim Hrvatske 1992, Makedonije i Bosne i Hercegovine.
Ove događaje pratili su ratovi u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini gde su stvorene ratne države srpskog naroda Republika Srpska Krajina i Republika Srpska koje su potvrdile granice uspostavljene od patrijarha srpskog Makarija Sokolovića 1557. godine a završnica je bila rat na Kosovu i Metohiji 1999 otvorenom agresijom NATO pakta na Srbiju i konačnim razbijanjem konfederacije Srbije i Crne Gore 2002. godine.
Radi pravdanja agresije NATO pakta na SRJ, predsednika SAD, Bil Klinton u obraćanju američkoj naciji pomenuo je kao jedan od razloga obrane demokratije od Srba atentat u Sarajevu 1914. kao povod ratne akcije. Postupio je isto kao vođa Trećeg Rajha Adolf Hitler 6. aprila 1941. godine koji se obratio nemačkoj naciji da objasni razlog napada Nemačke na Jugoslaviju. Uzrok napada takođe je bio atentat u Sarajevu!
Jugoslavija je razbijena po ključu Titovog ustava 1974. godine.
Korene razbijanja Jugoslavije Broz je bezbedio njenom federalizacijom na zasedanjima AVNOJ-a u Bihaću i Jajcu 1942, i 1943, a zatim ASNOS-a 1945, u Beogradu koji je sankcionisao odluke AVNOJ-a. Odlukama donetim od strane KPJ na čijem vrhu su dominirali nesrbi Srbija je smanjena. Napravljena je Narodna republika Srbija sa dve autonomne pokrajine bez tradicionalnih teritorija na kojima su nikle srpske države u H veku.
Da će se desiti mešanje velikih sila u unutrašnje poslove Srbije i da će biti sa tragičnim posledicama predvideo je Andre Malro u rečenom razgovoru 1975, dok se Broz borio protiv srpskog nacionalizma kao najopasnijeg u Jugoslaviji a Srbi predstavljali najbrojniji narod dok je on ulagao toliko energije da ih bude što manje.
Malro nastavlja razmišljanje o velikim silama i Albaniji:“Ako već nisu onda vaši nacionalizmi mogu biti manipulisani, provocirani, s mišljeni da vas učine lomljivim. Najmanja zemlja, Albanija, već se time koristi, i to, bojim se kobno. Šta tek ostaje za veće i najveće sile koje se svuda u svakoj zemlji i u sve upliću?“
Ovoj misli dodao je još jednu i opomenuo Stojkovića o Kosovu: „Vi niste pri sebi, dozvolili ste i svom narodu i Albancima da se tamo stvori pakao. Treba da pogledate u oči. Neko vam ga je podmetnuo, sigurno, ali sve zlo nije samo u tome. Treba da pogledate u oči tragediji koja vam se približava“.
U nastavku razgovora poredio je Francusku i Alžir rečima: „ Da je Kosovo samo zemlja vaše istorije, to ne bi bilo najosnovnije, ali ono je u srcu vaše kulture, a kultura – kad je najvrednije što imaš – nikad nije prošlost!“
Jugoslavija je razbijena po ključu Titovog ustava 1974 godine. Srbi su potisnuti sa svojih istorijskih oblasti na zapadu Balkana. Glavni ratovi su vođeni u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini uz pomoć NATO pakta. Srbi žrtve velikohrvatskog šovinizma i atlantokratskog rasizma svetskom javnom mnjenju prikazani su kao agresori iako su branili svoje teritorije.
NATO pakt je opreko mađarske naoružao Hrvatsku a zatim podržao muslimanske panislamske pobunjenike u Bosni i Hercegovini i omogućio dozaka mudžahedina iz Azije i Afrike.
Beograd je pokušao da odbrani svoj ugroženi narod od genocida koji su sprovodili rimokatolici, muslimani i nacionalne manjine neslovenskog porekla ali neodlučno i zato bezuspešno.
Neuspehu odbrane, odnosno doprinos neodlučnosti i bezuspešnoj odbrani pored neodlučnog vojnog vrha bivše JNA i Vojske Jugoslavije doprineo je antisrpski lobi u Beogradu koji čine brojne nevladine organizacije zvučnih imena. Njihova „vojska“ su antikomunisti – bivši komunisti poraženi na Osmoj sednici SKS – stambolićevci pristalice atlantokratije koji su prihvatili kao demokratiju i uzdržani antikomunisti državotvorne nacionalne orijentacije koji su u opštem prokomunističkom zamešeteljstvu ove dve struje hteli političke stvarne promene. Između ove dve grupacije kretala se masa politički nepismenih bukača vođeni intelektualcima i ljudima poslednje klase.
Ova masa zbrkane dezorjentisane svesti šetala se po ulicama gradova, najviše u Beogradu, urlikala i udarala u šerpe po suncu i mrazu tražeći glavu Miloševića.
Preko ove mase atlantokrati u Brislu i Vašingtonu lomili su otpor Srba i vodili lov na Miloševića koji je zatečen ideološkom tolerancijom JUL-a i mešanjem u politiku ljudi impregniranog ideološkog mozga nije bio u stanju da organizuje otpor unutrašnjoj u suštini antisrpskoj agresiji. Osnovna greška Miloševića kao partijskog i državnog lidera bila je ta što nije shvatio suštinu antisrpske agresivne politike atlatokratije u trenutku kada su Srbi bili prepušteni sami sebi.
SAD nisu krile svoje namere i finansirale su otvoreno uklanjanje Miloševića radi stavljanja Srbije pod kontrolu atlantokratije.
Slobodan Milošević, predsednik Srbije i SRJ posle oktobarskih promena 2000. godine prvo je uhapšena zatim na Vidovdan 2001. godine isporučen ad hoc vojnom sudu u Hagu za Srbe koji vodi katoličko - protestantska alijansa. Optužba je što se usudio da brani suverenitet države i srpski narod koji je postavio svoje granice iz 1557. godine.
Slobodan Milošević, pored sudskog maltretiranja doživeo je sudbinu grofa Đorđa Brankovića, skončao je pod nerazjašnjenim okolnostima u zatvoru Ševeningen marta 2006. godine.
Zbog zapadnih granica Srpstva ali i istočnih i južnih koje su nastale na temeljima najstarijih srpskih država od H veka U zatvoru ševeningen i pred sudom u Hagu našao se političar Vojislav Šešelj.
Sam je otišao pred sud februara 2002. godine posle vesti da je protiv njega podignuta optužnica za ratne zločine iako u ratu nije učestvovao.
Glavna krivica je njegov politički stav o položaju srpskog naroda izrečen u brojnim političkim propagandom govorima pristalicama Srpske radikalne stranke. Pristalicama je govorio o Srpstvu i Srbima sve tri konfesije, o podvali velikohrvatstva kroz jugoslovenstvo i razotkrio zločine rimokatoličke crkve, izvršen genocid nad srpskim narodom ne samo hrvatskih ustaša nego i komunista vođenih od Hrvata Josipa Broza Tita.
Ovo Srbi ne smeju da znaju, treba da zaborave po odluci Vatikana u zapadnih katoličko-protestantskih sila.
Srbi ne mogu da imaju nacionalni identitet. Dovoljno je da budu građani Evrope – internacionalisti i globalisti. Internacionalist i globalist kao građanin Evrope malio se razlikuje od komunista koji je građanin Sveta! Bolje reći nacionalno ništa!
Srbi zbog svoje svesti i konfesionalne pripadnosti su zato neprijatni. Imaju državnu ideju, sopstveni duhovni centar u Peći sa prestolom svetog Save. Neprijatani su jer su dvostruko zavetni narod. Prvo ih je Bogorodici zavetovao sveti Sava a zatim sveti knez Lazar.
Zavet je državna ideja obnove duhovne, državne i demografske. Zavet nije nikakvo „nebeska Srbija“ to je snažna zemaljska Srbija od prvog rođenog Srbina, preko savremnih do poslednjeg i Kosova kao centra!
Ali globalisti, atlatnokrate EU i SAD tvrde da Kosovo ne može da bude Srbija. Srbi kažu i poručuju papističkoj NATO falangi da je Kosovo bilo, jeste i biće Srbija za uvek!
Ovo ne tvrde savremeni Srbi niti je to njihov izum Ovo je tvrdio grof Đorđe Branković, kapetan Koča Anđelković, Karađorđe, knez Mihailo Obrenović, pukovnik Dragutin Dimitrijević Apis, kralj Aleksandar Karađorđević, general Dragoljub Mihailović, partijski aparatčik Slobodan Milošević i vojvoda Vojislav Šešelj .
Nacionalna prava kao ljudska prava osporena su Srbima zajedno sa teritorijama od EU i SAD atlantokratije. Srbi koji razmišljaju o značenju biti Srbin i državi Srbiji opasni su po Evropu katoličku, protestantsku i rasističku. Zato ih treba skloniti u Hag!
Ko je sledeći?
Post je objavljen 29.11.2008. u 12:43 sati.