Uoci prvih poslijeratnih izbora,ljeta gospodnjeg 1996,uz sarajevske ulice bili su,izmedju ostalih,polijepljeni i posteri Sefera Halilovica koji je,u skladu sa politickim stavom da izborima ne treba davati legitimitet dejtonskoj podjeli drzave,porucivao gradjanima:Bojkotujmo izbore!
Preko jednog od tih postera,neko nemastovit je Seferu otpisao:Bojkotuj u Sandzaku,potpuno pogresno aludirajuci da Halilovicev rodni kraj ima veze s politickim programom jednog od najpoznatijih disidenata politike Alije Izetbegovica,u cemu je konkurencija zaista bila zivopisna:Adil Zulfikarpasic,Muhamed Filipovic,Fikret Abdic,pa formalno i Haris Silajdzic...
Dakako,Halilovic uistinu nikad nije bio clan Stranke demokratske akcije,ali je zato optuzen za mnogo ozbiljniju izdaju od puke stranacke:prvi nacelnik generalstaba Armije Republike BiH optuzen je za drzavnu izdaju,i to u jeku rata!Jos tokom jedne od sjednica ratnog Predsjednistva volsebno je rehabilitovan,jer se ispostavilo da se istraga protiv Halilovica zasniva na fabrikatima obavjestajne kuhinje ratnog Sarajeva.Zatim je tiho penzionisan,a pomenute `96.Halilovic je bio tek marginalizirani disident koji se,zbog vlastitih nezasitnih ambicija,sukobio sa mudrim sefom drzave.Tako su Seferovi protivnici javno govorili,dok bi u kuloarima opetovano siktali:Izdajnik!
Tako je i haska optuznica protiv Halilovica(tada federalnog ministra u vladi Alijanse za promjene)za zlocine u Grabovici pocinjene tokom akcije Neretva `93,sizofreno docekana u vaskolikoj bosansko-bosnjackoj javnosti.S jedne strane,sudilo se celniku Armije RBiH,koja je prve godine rata bila cista,iznikla kao prirodni refleks
prezivljavanja jedne drzave i barem jednog naroda u njoj,nastala kao civilizacijski cin odgovora na nacionalsovinisticki program SANU-ovske kuhinje.
S druge strane,oni koji su pretendirali da posjeduju monopol na patriotizam,i pritom partnerima smatrali Momcila Krajisnika i Matu Bobana,halalili su Halilovica kao nezgodnog svjedoka jednog vremena u kojem se pristalo na podjelu drzave,islamizaciju armije i paralelne stranacko-privatne vojne i civilne sisteme rukovodjenja drzavom,sto je Halilovica,izmedju ostalog,i oslobodilo krivice za masakr u Grabovici.
Oslobadjajucoj presudi nacelnika Generalstaba ARBiH radovali su se i oni koji Sefera Halilovica i danas smatraju-otpadnikom.O zaprepastenosti konacnom oslobadjajucom presudom"drugih strana u sukobu",odnosno njihovih politickih nasljednika,bespredmetno je trositi rijeci,ali nije zgoreg reci jos koju o nama.
Jer prica o Seferu Halilovicu dio je epopeje o dobijenim bitkama(referendum)i izgubljenim ratovima(Zeneva,Dejton),
o pocinjenim zlocinima(Grabovica,Vozuca...),o poslijeratnom beznadju u kojem se otvaraju oci i pred otrijeznjene i razocarane na vidjelo izlazi necist koja je casnu odbranu drzave pretvorila u sverceraj,trgovinu teritorijem,privatne klanovske borbe,borbu za islamsku drzavu,odnosno rat protiv(islamskog)terorizma...
Danas,tek 12 godina od zavrsetka rata,dok zapadni svijet panicno strepi on bombaskih napada Bin Ladenovih fanaticnih sljedbenika,a ideolozi zla Milorad Ekmecic i Dobrica Cosic obilazeci osvojene teritorije ponovo prosipaju otrov fasizma,dovedeni smo u situaciju da se pravdamo,peremo i skidamo ljagu nametnute krivice zbog losih odluka nasih lidera,pa se mnogi prokleto pitaju jesu li,boreci se za drzavu,bili na pravoj strani.
Naravno,s razlogom stoji i ona misao da je najlakse biti general poslije bitke.Ali,to je nama nasa borba dala.
("Oslobodjenje")
Post je objavljen 04.12.2007. u 12:11 sati.