Moze se reci da se cjelokupna politika Srbije,od momenta kad je ta drzava izborila samostalnost u odnosu na Tursku,ciji je vazal bila pola milenijuma,svodi na prosirenje drzavnog teritorija.Postoje brojni tajni i objavljeni drzavni dokumenti iz proslog stoljeca,poput Garasaninovog"Nacertanija",koji to potvrdjuju.No,najboji dokaz za to je politicka praksa te drzave koja posljednjih dvije stotine godina neprestano radi na tom cilju ne birajuci sredstva i ne hajuci za zrtve bilo da je rijec o svom i,pogotovo,tudjem narodu.Svi Juzni Slaveni po velikosrpskoj ideologiji su Srbi i njihovo ujedinjenje pod jednu zastavu,srpsku,i jednog kralja,srpskog,ima biti sveti cilj na putu cijeg je ostvarenja sve dozvoljeno.Prevara,lazi,zlocini,genocid,guranje vlastitog naroda u stradanja...
Kulminaciju te politicke patologije dozivljava narod Bosne i Hercegovine i velikog dijela Hrvatske pocetkom devedesetih godina dvadesetog stoljeca.
Najvjernijeg saradnika ova politika ima u Srpskoj pravoslavnoj crkvi koja njeguje kosovski mit i podgrijava mrznju prema islamu kao najvecem neprijatelju srpstva.Ovo je,naravno,povijesna laz prvog reda.Naime,srpski narod je opstao u Otomanskoj imperiji ciji je Srpska pravoslavna crkva bila jedan od najvjernijih podanika.Upravo zahvaljujuci svom privilegiranom polozaju u Turskoj Srbi su uspjeli da nasele podrucja na kojima nikad prije nisu
zivjeli.Srbi su penetrirali u prostore Bosne i Hercegovine i Hrvatske tacno do granica do kojih je dosezala Turska.
Naravno,cim se Osmanska carevina raspala Srbi su na teritoriji,u kojoj su formirali svoju drzavu,porusili sve spomenike islamskog kulturnog naslijedja,ruseci tako i svoju polumilenijumsku historiju.
Srpska pravoslavna crkva ne dopusta nikome da ispovijeda pravoslavlje,a da nije Srbin.To je uvjet da se ima pristupa u tu crkvu.Stoga je onemogucena autokefalnost Crnogorske pravoslavne crkve,a Makedonska nikad nije priznata od strane SPC sto rijecito govori o aspiracijama da se unutar srpstva asimiliraju i ta dva naroda.
Ono,dakle,sto srpska politika uradi na terenu Crkva opravdava nebeskim zakonima.Srbi su,naime,po njenoj ideologiji nebeski narod i oni imaju pravo na svoje veliko carstvo.
Bosna i Hercegovina je posebno znacajna,ako ne i najvaznija karika,u lancu zemalja koje treba obezdrzaviti i pripojiti Srbiji.Propagandne,politicke,a potom i oruzane aktivnosti iz Srbije prema Bosni i Hercegovini posebno su bile ispoljene u vrijeme Austro-Ugarske.Beograd je narocito vodio racuna o bosanskohercegovackim pravoslavcima koji su cvrsto vezani uz politiku"ujedinjenja srpskih zemalja"u koje je Bosna ubrajana bez ikakvih ograda.Iz redova bosanskohercegovackih pravoslavaca regrutirani su i mladici koji su obucavani za teroristicke akcije i politicke atentate.Najpoznatiji takav atentat zbio se 1914.u Sarajevu kada je mladi terorista Gavrilo Princip,zajedno sa grupom svojih indoktriniranih istomisljenika,ubio carskog prijestolonasljednika Franca Ferdinanda i njegovu nosecu suprugu Sofiju,nakon cega je buknuo prvi svjetski rat.
Iako je srpski narod uzasno stradao,svaki drugi odrasli muskarac je nestao u ratnom pozaru,ciljevi srpskih vlastodrzaca su se ostvarili.Srpska osvajacka politika odlicno se uklopila u namjere velikih sila,prije svih Francuske i Velike Britanije,da uniste Austro-Ugarsku,sto je bio jedan od osnovnih ciljeva prvog svjetskog rata.Za nagradu zbog ucesca u slamanju Austro-Ugarske Srbija je prilikom raspodjele plijena nakon rata,od strane velikih sila nagradjena Jugoslavijom.
U opstoj euforiji nakon osnivanja Jugoslavije srpski nacionalisticki pisci su pisali kako su zaspali na granici u Uzicu,a probudili su se sa srpskom carinom na Karavankama,sto rijecito govori sta su ideolozi velikosrpstva podrazumijevali pod novoformiranom drzavom.
Cijela povijest Kraljevine Jugoslavije je povijest sukoba izmedju velikosrpske diktature i potlacenih malih naroda koji su se borili za samobitnost i ravnopravnost.Da ugusi otpore svojoj vladavini kralj je osnovao drzavne teroristicke organizacije iz kojih ce se kasnije izroditi srpska fasisticka sila,cetnici.Njihov zadatak je bio da terorom,strahom i zlocinima kontroliraju nesrpske narode.Narocito velika zla ove su organizacije pocinile u Sandzaku nad Muslimanima i Dalmaciji nad Hrvatima.
Najvise uspjeha u borbi protiv velikosrpske diktature imali su Hrvati nad cijim je politickim liderom Stjepanom Radicem izvrsen atentat usred Skupstine Jugoslavije,za parlamentarnom govornicom.Uprkos tome,Hrvati i njihova politicka organizacija Hrvatska seljacka stranka su jacali i u jednom momentu su dosli u priliku da,koristeci trenutnu slabost rezima,ostvare cuveni sporazum Cvetkovic-Macek iz 1939.kojim se oznacuje radjanje autonomne jedinice na tlu Jugoslavije,Banovine Hrvatske.Tim sporazumom izvrseno je razgranicenje izmedju Srba i Hrvata po etnickom principu,bez obzira na Bosanske Muslimane,cime je Bosna i Hercegovina potpuno izbrisana sa politicke karte.
Ova podjela izazvala je buru revolta kod srpskih nacionalista pa je,u predvecerje drugog svjetskog rata,
reafirmirana takozvana linija amputacije.Naime,srpski su se nacionalisti,svjesni nemogucnosti da vladaju cijelim jugoslavenskim prostorom,opredijelili da se odreknu teritorija na kojima ne zive Srbi.Po ovoj teoriji svi prostori na kojima zive Srbi,ma kakva manjina bili,predstavljaju"srpske zemlje"i one moraju ostati unutar srpske drzave ne obaziruci se na druge narode koji tu zive.Ta teorija smatra genocid nad tim narodima sasvim legitimnim,a njihovu politicku volju nistavnom.
Na taj nacin nastala je linija kroz hrvatske gradove Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica.To je,prakticki,granica Velike Srbije i sve istocno od te linije ima se smatrati srpskim.Upravo ta linija je ratni cilj u ime koga su cetnici Draze Mihailovica,pod ideoloskim nadzorom Stevana Moljevica,pocinili velike zlocine,narocito nad Muslimanima,u toku drugog svjetskog rata.To je linija koja je u osnovi i danasnji ratni cilj velikosrba koji nikad jedinstveniji i nikad bolje naoruzani,uz podrsku medjunarodne politicke mafije,preko zlocina nezabiljezenih u cjelokupnoj historiji covjecanstva gaze do svog cilja.
Treba reci da veliki dio srpskog naroda ne odobrava ovu politiku,ali,na zalost,nikada neka politicka ideja koja ne bi bila velikosrpska nije postala vladajuca u srpskim rezimima unazad dvije stotine godina.S tom cinjenicom je racunao i Tito koji je u svoje partizanske jedinice regrutirao i veliki broj Srba.Pogotovo onih iz Bosne i Hrvatske koji su bili direktno ugrozeni od ustaskog rezima.Titov partizanski pokret je bio komunisticka revolucija,ali istodobno i antifasisticki front koji je,barem nacelno,proklamirao nacionalnu ravnopravnost i borbu za novu Jugoslaviju bez ugnjetenih naroda.Ovo je Tita s pravom uvrstilo na pobjednicku stranu po zavrsetku drugog svjetskog rata i dalo mu mogucnost da kreira novu Jugoslaviju.Ustrojenu kao federaciju sa jednostranackim,komunistickim sistemom...
(Midhat Ajanovic-Ajan-"SMRT U SARAJEVU")
Post je objavljen 27.11.2007. u 14:03 sati.