Tin Ujević, pjesnik je gotovo nespojivih elemenata, nepojmljivih suprotnosti. Njegov izražaj moguć je stoga samo kroz poeziju jer u njoj samo može spojiti sve čiste duhovne želje sa sentimentom iskonskog (možda još čišćeg) ljudskog zanosa. U tim stihovima osjeća se istovremeno tuga i radost i neka dublja neskrivena pjesnička slutnja-bol. Tu se naziru obrisi više osoba, više raznih figura koje se u stilu velike svjetske religije međusobno isprepleću u neku magičnu cjelinu, naizgled nepovezanu i oprečnu, ali neumoljivo stopljenu idejom iste ljubavi. Ta pak ljubav ima primjese platonizma, ali ne prezire tijela, dobiva naznake kršćanstva, ali ne prima tjelesnih ograničenja, zadire u božansko, ali ne odbacuje ni strasti, čezne za svojom i sebe postignućem ljepotom, a u sebedarju priznaje sve druge. Sve se Ujevićeve impresije pretaču kroz oluju misli i sentimenta u plamen nekog nama nepoznatog svjetla koje na čudesan način ima više mraka u ponorima mora moderne umjetnosti nego kapi kiše u istoj oluji njegove ekspresije. Tako, stvarajući u Zagrebu i Parizu najljepša djela naše moderne umjetnosti koja po kompleksnosti nadilaze mnoge njegove čak razvikanije suvremenike, on se ipak ne udaljuje od djetinje jednostavnosti sela čineći se tako kao pravi umjetnik, djelomično razumljiv svakom, ali potpuno nikome. Upravo u toj dimenziji njegove poezije sa sveprisutnom čežnjom smrti (pojma poznatog samo njemu) nalazimo gotovo sve predmete koje najbolje uokviruje poezija, a koji su kroz patnju postali nezaobilaznim faktorima ljudske spoznaje. Time, a još više svojim životom Ujević pokazuje koliko je neprolazna uloga umjetnosti i uči nas, u hitre ljude modernog vremena kako se najveće krije u najmanjem.
Post je objavljen 06.07.2007. u 14:17 sati.