Odmetnik u svojoj ariji
monument opsidijanu,
supljini tvojih cari,
uzdignut visoko iznad ocajnog brda,
brda zatocenog u bari,
isaranog simbolima,
duboko urezanim,
u hrast izgubljen,
cije zavodljive grane,
grane sljepe,
bacaju latentnu sjenu,
na lice uplakano,
prazninom isfrustriranom,
koja pod pogledom krhkim,
zalazi tiho,
suljajuci se gotovo,
u krasnu dubinu,
usana tvojih,
usana ledenih,
socnih, omnipotentnih,
sada dalekih ponovo...
vijecni plamen koji nosih sa sobom,
izgubih zauvijek,
s tobom...
Post je objavljen 09.02.2007. u 19:59 sati.