dosta mi je zaljenja sebe i vracajuci se u ovaj ponor svakim bjednim danom, vracajuci se u prljavstinu i pustos stvarnosti, u zadnje vrijeme se oslanjam samo na snove, opojna stetstva koja mi pomazu da mi prodje dan sto brze. da prodje kao treptaj oka, kako se zivota se i sjecam, vise neosjetim onu toplinu iznutra, nisa novo samo se nastavlja ova pateticna rutina, od koje mi se bljue zuc, gadi mi se iz dna moje trule duse, mrzim ju gotovo koliko mrzim i birokraciju. neznam sto trazim, zasto nastavljam, samo znam da sam tu, da patim, da sam sam i da cu umrijet sam, jer svi umiru sami... kraj.
Post je objavljen 02.02.2007. u 02:39 sati.