Relativiziranje

Relativiziranje političkih procesa i aktera na aktualnoj hrvatskoj političkoj sceni je ili odraz neznanja ili odraz zlobe.

HDZ i SDP nisu stranke s istovjetnim (negativnim) učinkom. Uglavnom je relativiziranje proisteklo iz centara specijalnog rata, jer teoretski preokreće odnos prema strankama na temelju događaja koji se ne mogu opisati modelom koji relativizacija koristi (pljačka).
U tom kontekstu, upitna je hrvatska politička vitalnost (više puta u odlučnim trenucima uočen nedostatak iste).
Osobina korištene relativizacije je (skoro) uspješno inkorporiranje krivice za neimaštinu (izazvanu pljačkom) u HDZ-ovu politiku (koja, opet, s tom pljačkom nema nikakve veze)(nitko nije sumirao novce koje je HDZ unio u Hrvatsku za obranu).
SDP se još jednom pokazao dostojnim zagovarateljem antihrvatstva (toliko prisutnim u hrvatskoj novijoj povijesti), do te mjere da je ta politika postala apsurdna.
Nakon sloma bratstva i jedinstva, socijalizma, samoupravljanja, ... okrenuli su se najvećoj hrvatskoj krivnji: hrvatstvu koje nedemokratski pretaču u antihrvatstvo (po definiciji i (hrvatske) nacije i (hrvatske) države).

Manjina koja je destruktivno djelovala od svojih početaka, ideološki uvijek destruktivna. Destruktivna prema svemu hrvatskom. Začuđujuće.