ANDALUSIA RUG

# Levensverhaal van WILLEM (WIM) VAN DER GROEF Sr. , opgeschreven door zijn zoon Willem (Wim) van der Groef jr.

~~~ in zeer dierbare en dankbare herinnering ~~~


.... een hoogst opmerkelijke levensstart ....


>>> Mijn vader , WILLEM (WIM) VAN DER GROEF , kwam ter wereld als het vierde kind van zijn vader Leendert van der Groef en moeder Pieternella van den Tol , op 18 augustus 1920 in de gemeente Middelharnis ('Menheerse') , de grootste plaats van het toenmalige eiland Goeree-Overflakkee - en een uur later reeds vond de geboorte plaats van het v ij f d e kind binnen dit gezin ........en aldus kwamen die bijzondere en onvergetelijke dag zowel Wim als zijn tweelingbroer Cor gezond en wel op deze wereld , al waren de omstandigheden rondom hun geboorte met terugwerkende kracht toch wel uitzonderlijk te noemen ......

Tot aan het moment van de bevalling , tot aan het moment waarop moeder Pieternel haar zoon Wim , vergezeld van de nodige barensweeen , deelgenoot mocht gaan maken van al het leven op aarde , was zij zich er totaal niet van bewust geweest dat haar kinderschare zich op die hopelijk mooie zomerdag zou gaan uitbreiden met niet een maar met twee kinderen ...!?!

Alhoewel Pieternel de laatste maanden van de zwangerschap wel erg dik geworden was - op den duur kon ze haar eigen voeten zelfs geeneens meer zien ! - zou ze toch voor geen moment serieus rekening gehouden hebben met de mogelijkheid in verwachting te zijn van een tweeling .

Pas nadat zoon Wim zojuist goed en wel geboren was en moeder Pieternel even gedacht moet hebben dat alle barensweeen nu achter de rug waren , zou het de vroedvrouw zijn die als eerste in de gaten kreeg dat er nog een baby zat aan te komen ......

Het 'jongste kind' (Cor) woog bij de geboorte meer dan zes pond , Wim , het 'oudste kind' zelfs meer dan zeven pond , bij elkaar opgeteld dus tegen de 14 pond ! - geen wonder dus dat moeder Pieternel op een gegeven moment haar voeten niet meer zien kon ! - en tegelijkertijd ook nogal opmerkelijk dat indertijd echt niemand serieus rekening gehouden schijnt te hebben met de komst van een tweeling .

De twee babies schenen allebei voorspoedig op te groeien , totdat de oudste van de twee , mijn vader Wim dus , op een dag zo ernstig ziek moet zijn geworden dat de gealarmeerde dokter tot de onthutsende conclusie kwam dat de kleuter de andere dag vermoedelijk niet meer halen zou ....... 'Het gordijntje kon spoedig gesloten worden ....' , moet de arts toen tegen de hevig ontdane ouders gezegd hebben , maar dat bleek gelukkig veels te voorbarig geweest te zijn , de arts had zich deerlijk vergist , want Wim zou zienderogen gaan opknappen , en zou nog tientallen jaren door kunnen gaan met ademhalen en gezond verder leven ! - en o.a. ikzelf ben daar het , indiecte , levende bewijs van .....

Toch zouden er op zijn verdere levenspad wel enkele flinke hobbels genomen moeten worden , een paar levensbedreigende zelfs ........

Een slechts klein hobbeltje diende zich al enkele jaren later aan toen Wim op zekere , kwade dag ergens in het ouderlijk huis met het uiteinde van een van zijn vingers in de deurpost zo ernstig klem kwam te zitten , dat hij dit topje van zijn vinger voor altijd en eeuwig zou moeten gaan missen - en dat zou later ook altijd enigszins zichtbaar zijn . De schrik , pijn en ontzetting zullen voor zo'n opgroeiende kleuter op een dergelijk dramatisch ogenblik in zijn jonge leventje wel heel even zeer intens geweest zijn , maar gelukkig zouden er geen verdere blijvende en pijnlijke gevolgen verbonden blijven aan het zielige voorval , iets dat overigens niet gezegd kon worden van de nu in rap tempo naderende oorlogsjaren .........



...... de jaren 40/45 .....



In de lentemaand van het jaar 1940 begon voor Nederland , toch nog onverwacht , de tweede wereldoorlog - Wim is op dat moment een jongeman van 19 jaar en loopt dus het risico om in een van de daaropvolgende jaren opgepakt te worden en als dwangarbeider naar het land van de , door bijna de totale bevolking van het land , zeer gehate bezetter te worden weggevoerd .....en dat bleek inderdaad een zeer gegronde vrees te zijn ....

Een half jaar voor het einde van de bezetting , eind 1944 , werd mijn vader bij een van de grootscheepse razzia's in de stad Rotterdam opgepakt en samen met duizenden allemaal zeer beklagenswaardige land- en lotgenoten als krijgsgevangenen ten behoeve van de Arbeitseinsatz op transport gesteld naar Duitsland .

Wim kwam helemaal in het oostelijk deel van het land terecht , in de plaats Chemnitz (in de latere communistische tijd Karl Marxstadt geheten) , waar hij in het oude deel van de stad (Alt Chemnitz) als machine bankwerker tewerk gesteld werd . Het werk was tamelijk monotoon maar gelukkig niet erg fysiek belastend , zodat dit gedwongen , onzekere en beangstigende verblijf , honderden kilometers van huis en haard verdreven en niet wetend wanneer en zelfs of de terugkeer naa

# Levensverhaal van WILLEM (WIM) VAN DER GROEF Sr. , opgeschreven door zijn zoon Willem (Wim) van der Groef jr.

~~~ in zeer dierbare en dankbare herinnering ~~~





.... een hoogst opmerkelijke levensstart ....



>>> Mijn vader , WILLEM (WIM) VAN DER GROEF , kwam ter wereld als het vierde kind van zijn vader Leendert van der Groef en moeder Pieternella van den Tol , op 18 augustus 1920 in de gemeente Middelharnis ('Menheerse') , de grootste plaats van het toenmalige eiland Goeree-Overflakkee - en een uur later reeds vond de geboorte plaats van het v ij f d e kind binnen dit gezin ........en aldus kwamen die bijzondere en onvergetelijke dag zowel Wim als zijn tweelingbroer Cor gezond en wel op deze wereld , al waren de omstandigheden rondom hun geboorte met terugwerkende kracht toch wel uitzonderlijk te noemen ......

Tot aan het moment van de bevalling , tot aan het moment waarop moeder Pieternel haar zoon Wim , vergezeld van de nodige barensweeen , deelgenoot mocht gaan maken van al het leven op aarde , was zij zich er totaal niet van bewust geweest dat haar kinderschare zich op die hopelijk mooie zomerdag zou gaan uitbreiden met niet een maar met twee kinderen ...!?!

Alhoewel Pieternel de laatste maanden van de zwangerschap wel erg dik geworden was - op den duur kon ze haar eigen voeten zelfs geeneens meer zien ! - zou ze toch voor geen moment serieus rekening gehouden hebben met de mogelijkheid in verwachting te zijn van een tweeling .

Pas nadat zoon Wim zojuist goed en wel geboren was en moeder Pieternel even gedacht moet hebben dat alle barensweeen nu achter de rug waren , zou het de vroedvrouw zijn die als eerste in de gaten kreeg dat er nog een baby zat aan te komen ......

Het 'jongste kind' (Cor) woog bij de geboorte meer dan zes pond , Wim , het 'oudste kind' zelfs meer dan zeven pond , bij elkaar opgeteld dus tegen de 14 pond ! - geen wonder dus dat moeder Pieternel op een gegeven moment haar voeten niet meer zien kon ! - en tegelijkertijd ook nogal opmerkelijk dat indertijd echt niemand serieus rekening gehouden schijnt te hebben met de komst van een tweeling .

De twee babies schenen allebei voorspoedig op te groeien , totdat de oudste van de twee , mijn vader Wim dus , op een dag zo ernstig ziek moet zijn geworden dat de gealarmeerde dokter tot de onthutsende conclusie kwam dat de kleuter de andere dag vermoedelijk niet meer halen zou ....... 'Het gordijntje kon spoedig gesloten worden ....' , moet de arts toen tegen de hevig ontdane ouders gezegd hebben , maar dat bleek gelukkig veels te voorbarig geweest te zijn , de arts had zich deerlijk vergist , want Wim zou zienderogen gaan opknappen , en zou nog tientallen jaren door kunnen gaan met ademhalen en gezond verder leven ! - en o.a. ikzelf ben daar het , indiecte , levende bewijs van .....

Toch zouden er op zijn verdere levenspad wel enkele flinke hobbels genomen moeten worden , een paar levensbedreigende zelfs ........

Een slechts klein hobbeltje diende zich al enkele jaren later aan toen Wim op zekere , kwade dag ergens in het ouderlijk huis met het uiteinde van een van zijn vingers in de deurpost zo ernstig klem kwam te zitten , dat hij dit topje van zijn vinger voor altijd en eeuwig zou moeten gaan missen - en dat zou later ook altijd enigszins zichtbaar zijn . De schrik , pijn en ontzetting zullen voor zo'n opgroeiende kleuter op een dergelijk dramatisch ogenblik in zijn jonge leventje wel heel even zeer intens geweest zijn , maar gelukkig zouden er geen verdere blijvende en pijnlijke gevolgen verbonden blijven aan het zielige voorval , iets dat overigens niet gezegd kon worden van de nu in rap tempo naderende oorlogsjaren .........



...... de jaren 40/45 .....



In de lentemaand van het jaar 1940 begon voor Nederland , toch nog onverwacht , de tweede wereldoorlog - Wim is op dat moment een jongeman van 19 jaar en loopt dus het risico om in een van de daaropvolgende jaren opgepakt te worden en als dwangarbeider naar het land van de , door bijna de totale bevolking van het land , zeer gehate bezetter te worden weggevoerd .....en dat bleek inderdaad een zeer gegronde vrees te zijn ....

Een half jaar voor het einde van de bezetting , eind 1944 , werd mijn vader bij een van de grootscheepse razzia's in de stad Rotterdam opgepakt en samen met duizenden allemaal zeer beklagenswaardige land- en lotgenoten als krijgsgevangenen ten behoeve van de Arbeitseinsatz op transport gesteld naar Duitsland .

Wim kwam helemaal in het oostelijk deel van het land terecht , in de plaats Chemnitz (in de latere communistische tijd Karl Marxstadt geheten) , waar hij in het oude deel van de stad (Alt Chemnitz) als machine bankwerker tewerk gesteld werd . Het werk was tamelijk monotoon maar gelukkig niet erg fysiek belastend , zodat dit gedwongen , onzekere en beangstigende verblijf , honderden kilometers van huis en haard verdreven en niet wetend wanneer en zelfs of de teru