OŽUJAK, RUBOVI

okrećem glavu od jednog do drugog lica
i nigdje ne nalazim ono što mi je potrebno.
oči gledaju kao iza stakla
nijeme u hladnoći kristala.
vani je led i inje
i smežurano sunce što u prvom udahu drhće
između tame i dodira
između smrti i zbilje.

ožujak je mjesec ruba
koji nas gole ostavlja u smrznutoj travi.
udove pretvara u nepomičnost
pogled u okamenjenu prošlost
kosu u nadgrobni spomenik
čije se bridovi utiskuju
u humak vremena što će doći.

rubovi
rasparene sjene
ivice što se drobe
provalije nad kojima se vrtoglavimo
pa se ne prevagnemo
pa se prevagnemo
rubovi
rubni ljudi.